Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De Vlaamse film is de afgelopen paar jaar volwassen geworden. Wie dat nog niet doorhad, moet dringend naar ‘Dirty Mind’, het beste bewijs dat ook een lefgozer als Pieter Van Hees de kansen krijgt die hij verdient. Deze experimentele trip staat als een einzelgänger in het Belgische aanbod, het vettigere broertje van de actiefilm, de brutalere variant op de komedie, de flapuitversie van romantiek. Bovenal is dit het tweede deel in Van Hees ‘Anatomie Van Liefde En Pijn’-drieluik, die hij vorig jaar met ‘Linkeroever’ aanving.

Van Hees castte komiek Wim Helsen in de rol van Diego, een schuchtere technicus die in de schaduw leeft van zijn broer Cisse (Robbie Cleiren), een stuntman, graag gezien op de sets en bij de vrouwtjes die er rondlopen. Diego is alles wat zijn broer niet is, en vice versa: hij beschouwt zich als een loser, eentje die er nog niet in slaagt om een vrouw mee uit te vragen. Wat een wereld van verschil dus met Tony T., de extravagante versie van Diego die zijn kop aan het venster steekt nadat die laatste na een zware val het frontaalsyndroom oploopt. Dit manco in de hersenen brengt een persoonlijkheidswissel met zich mee die niemand zal ontgaan. Diego, excuses, Tony T. is populair bij de andere sekse, gaat geen enkele uitdaging uit de weg en dreigt door zijn roekeloos gedrag iedereen die hem dierbaar is (was?) ten gronde te richten.

Of Van Hees zelf aan de breinaandoening leed toen hij het scenario pende, weten we niet, maar de uitzinnige coolness van zijn nieuwste staat in schril contrast met de ingehouden polderhorror van zijn voorganger. Dag en nacht dus, en dat is in dit geval alleen maar positief. De bedeesdheid van ‘Linkeroever’ is verdwenen, dit is Pieter T. die zich waagt aan een heuse cultopera, waarin hij non-stop buitenissige personages opvoert en daarbij een vat funky dialogen van hun tongen laat rollen; of wat denk je van “Here’s Tony, Mr Upheavel voor ne shock and awe met zijn axis of evil”? Het blik Vlaams talent dat Van Hees opentrekt (ondermeer Frank Focketyn, Peter Van Den Begin en Sien Eggers spelen ook mee), mag het aankleden.

Net zoals het frontaalsyndroom de patiënt niet toestaat zijn gedachten te filteren, verliest Van Hees zich af en toe in de bijna twee uur lang doorgetrokken extravaganzastroom, maar de verbluffende filmstijl (de vettige, grove korrel werkt), stoute humor en fantastische vertolkingen houden het moeiteloos overeind. Dat het verhaal zich afspeelt in de wereld van stuntmannen, laat de losbandige filmmaker overigens toe een paar knappe stunts in al zijn rauwheid op pelliculle vast te leggen. Het past bij de roekeloosheid van zijn hoofdpersonage, dat botst met de conventies van een normaal leven. En met de medische wereld, die hem ongehavend uit de strijd tegen zijn aandoening wil krijgen.

Wim Helsen casten, was een gok, maar we begrijpen waarom Van Hees aan de vriend van de poëzie dacht. De stand-up comedian is een meester in literaire hoogstandjes en de heerlijke oneliners van zijn karakter klinken als muziek in de oren. Sterk ook hoe hij erin slaagt zich gaandeweg los te koppelen van de mediafiguur die hij is en bijgevolg écht Tony T. te worden. De medische wereld in het verhaal wordt vertegenwoordigd door actrice Kristine Van Pellicom, die aantreedt als doctoraatsstudente Jaana, de tegenpool van Tony, haar proefsubject die haar - zo zegt ze zelf - laat voelen dat ze een vrouw is. ‘Dirty Mind’ is dus vooral een romantische film, maar wel eentje met een hoek af. Of met een vijs los, zo u wil. Het resultaat is een filmtrip die je niet snel zal vergeten.

Peter Janssens