Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

‘Outpost’ is noch gebaseerd op een comic noch op een pc-spel, maar wie ooit de game ‘Wolfenstein’ (of één van zijn afgeleiden) speelde, zal de parallellen niet ontgaan. Ook daarin namen een stel militairen - of iets wat daarvoor moet doorgaan - het op tegen een tweedewereldoorlogse vijand, beschikkend over een onmenselijke kracht.

In deze Britse horrorfilm zien we hoe een ex-marinier (een rol van ‘Rome’-gezicht Ray Stevenson) een routineopdracht aanvaardt en met een gespecialiseerd team naar een verlaten bunker trekt om dat snel verdiende klusje uit te voeren. De groezelige locatie mist zijn effect niet op de nochtans geharde kerels, die ontdekken dat de bunker vroeger dienst deed als experimenteerruimte voor de nazi’s. Wanneer ze op de koop toe een overlevende aantreffen, beseffen ze dat er aan deze missie een reukje hangt. Wat leek op een makkelijk zakcentje ontaardt alzo in een mysterieuze strijd op leven en dood.

Dat de Britten goed zijn in claustrofobische horror hebben ze de afgelopen jaren reeds veelvuldig bewezen. ‘Deathwatch’ hield ons moeiteloos op het puntje van de stoel en Neil Marshall zorgde voor twee genreklassiekers op rij (‘Dog Soldiers’, ‘The Descent’). Het is dus niet moeilijk achterhalen waar debutant Steve Barker zijn inspiratie zocht, maar het niveau van deze ook thematisch verwante nagelbijters haalt het warrig in scène gezette ‘Outpost’ nooit. De opzet biedt ruimte tot een pak huiver en Barker buit dat ook uit, maar visueel stelt de prent teleur, wat ervoor zorgt dat we nooit echt spanning voelen. Het deert ons niet wat er gebeurt, omdat er geen greintje bezieling achter zit. Dat de man evenwel weet hoe een luguber sfeertje op te bouwen, demonstreert hij wel, maar alleen daarmee maak je nog geen goede film.

Heel wat loopt ook scenariogewijs mis. Een horrorfilm moet je in sé met een fikse korrel zout (spreek in dit geval maar van een heuse zak) nemen, maar binnen de grenzen van dat genre moet je wel een zekere consequente logica ontwaren. Te gek wordt het meestal wanneer zo’n genreprent realistische verklaringen zoekt om zijn gruwel te rechtvaardigen, en zo gebeurt het hier ook. Nooit geweten namelijk waartoe kwantumfysica allemaal in staat was.

De acteurs op hun beurt leveren dan wel solide acteerwerk, maar het mag niets meer baten. Bij een film als deze is immers al vaker gebleken dat het al bij al niet veel uitmaakt wie erin meespeelt, omdat de nadruk toch ligt op hoe ze de pijp uitgaan. Dat is bij ‘Oupost’ niet anders. Voor de doorwinterde horrorfan zal deze dan ook op weinig meer dan een geeuw onthaald worden. De ongeoefende kijker daarentegen bijt mogelijk toch nog een stukje van de nagels.

Peter Janssens