Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

“Life is like a box of chocolates, you never know what you’re gonna get”, dixit de moeder van Forrest Gump in de gelijknamige Oscarwinnaar uit 1994. Hoeveel beeldjes ‘The Curious Case Of Benjamin Button’ mee naar huis zal graaien, is niet te voorzien, maar dat hij even nadrukkelijk als de avontuurlijke tearjerker met Tom Hanks naar Academy-appreciatie hengelt, staat wel als een paal boven water. Stellen dat Finchers nieuwste - jawel, de thrillermaestro gooit het over een andere boeg - een blauwdruk is van ‘Forrest Gump’ is wellicht overdreven, maar wie de twee films naast elkaar legt, merkt toch dat scenarist Eric Roth (hij pende beide) zich niet uit de naad gewerkt heeft om voor deze op een kortverhaal van F. Scott Fitzgerald gebaseerde vertelling nieuw leven in de Hollywoodformule te blazen.

Hoofdfiguur Benjamin Button (Brad Pitt) weet namelijk ook niet wat het leven hem zal brengen, en bovendien heeft hij ook een moeder die hem daar om de haverklap aan herinnert. “Wees blij met elke dag die de heer je geeft”, zegt ze immers tegen haar 7-jarige adoptiezoon. Waar die droefheid precies zijn oorsprong vindt? Bij het feit dat Benjamin niet zoals elk ander kind is. Hij is namelijk geboren met een lichaam dat alle kenmerken van een oude man vertoont; met de jaren die verstrijken lijkt hij alleen maar jonger te worden. Dat zulk leven ook de nodige hindernissen in de liefde met zich meebrengt, ondervindt de gepassioneerde Benjamin aan den lijve.

Het magische uitgangspunt mag dan al origineel zijn, meer dan een nogal lang uitgevallen gimmick wordt het nooit. Dat niemand in het verhaal zich luidop vragen stelt bij Benjamins toestand (iedereen lijkt maar aan te nemen dat hij nu eenmaal achterwaarts opgroeit), zien we nog graag door de vingers, maar als vervolgens blijkt dat de plot bitterweinig om het lijf heeft en de fragmentarische structuur al heel snel barstjes vertoont, zijn we minder toegeeflijk. Komt daar nog eens bij dat de raamvertelling waaraan dit hele epos is opgehangen zo oud is als de straat en ondertussen z’n beste tijd ook wel gehad heeft.

Youth is wasted on the young, liet Iers poëet George Bernard Shaw zich ooit ontvallen, en mogelijk heeft-ie gelijk. De makers van ‘Benjamin Button’ schijnen er alvast mee in te stemmen. Die moraal (of de omkering daarvan) fungeert als kapstok van deze levenswandel, wat jammer genoeg vaak - te vaak! - resulteert in onverhoopte stroperigheid. Fincher mag dan al de man zijn achter bikkelharde films als ‘Se7en’, ‘Fight Club’ en ‘Zodiac’, hier demonstreert hij maar weinig van de klinische ingetogenheid, zo eigen aan zijn stijl. Ook visueel gooit hij het roer 360 graden om. Zijn oog voor detail is gebleven, maar een eigen stempel lijkt ver zoek. Zeker als hij in de feeërieke intermezzo’s haast letterlijk de betoverende hand van Jean-Pierre Jeunet kopieert.

‘The Curious Case Of Benjamin Button’, met zeer degelijke, maar verre van memorabele vertolkingen van Brad Pitt en Cate Blanchett, stelt dus teleur. Zeker omdat uit dit thema veel meer te halen was, maar vooral omdat het talent dat aan dit project verbonden is op een lager niveau fungeert dan we ervan gewend zijn. Natuurlijk ziet de verpakking er geweldig uit, maar de inhoud is nog leger dan die koekjesdoos van de moeder van Forrest Gump.

Peter Janssens