Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Veel meer dan een remake van het gelijknamige cultorigineel uit 1980 is ‘Friday The 13th’ een elfde aflevering in de horrorreeks, daarmee franchisehybride ‘Freddy Vs. Jason’ even buiten beschouwing gelaten. Alle ingrediënten die de serie typeren, zijn aanwezig: alles speelt zich af rondom Camp Crystal Lake en een onder een hockeymasker verstopte Jason Voorhees richt amok aan met al het snijwerk dat zijn hand passeert. En gezien de personages naar traditie oerdomme, door hormonen geleide tieners zijn, is het alweer niet moeilijk supporteren voor the man behind the face. Slechts één iemand is hij aan zijn machete vergeten rijgen: producent Michael Bay.

Niet dat we iets tegen de blockbustergeile patriot achter ondermeer ‘Transformers’ hebben, maar de remakes van (semi-)klassiekers als ‘The Texas Chainsaw Massacre’, ‘The Amityville Horror’ en nu ‘Friday The 13th’ doen ons telkens meer huiveren naar ’s mans volgende projecten. Of anders gesteld: wanneer vindt Hollywood zijn inspiratie elders dan in het met bitterweinig bezieling opsmukken van franchises, nog doder dan de slachtoffers die Jason zonder enige verklaring te lijf gaat?

Het verhaal van deze zoveelste eendimensionale slasher heeft dus ook maar weinig vlees aan het vooral van aflevering twee geleende skelet. Tijdens de begingeneriek vat regisseur Marcus Nispel (‘The Texas Chainsaw Massacre’, ‘Pathfinder’) de hele pointe van de oerklassieker van Sean S. Cunningham samen, waarna hij ons meteen laat kennismaken met vijf backpackers, die hun tenten opslaan nabij Camp Crystal Lake. Dat hun rustig haardvuuravondje op een sisser zal aflopen, weten ze nog niet. Maar dat dit nog maar het begin is van een reeks afslachtingen, waar met de introductie van nog een tiental meer personages later in de film geen einde aan lijkt te komen, wisten wij als kijker dan weer nog niet.

Pas op: we klinken misschien negatiever dan we zijn, want vervelen doet ‘Friday The 13th’ niet, maar veel originaliteit kan je de makers ook weer niet verwijten. Nispel verbaast niettemin geregeld met een creatieve killing (de moord op het koppeltje aan het meer deed ons even rechtspringen), maar de algemene toon van de film is niet altijd even evenwichtig. We appreciëren het wel dat Nispel het B-sfeertje tracht door te trekken (een exploitationgevoel is nooit veraf) en zichzelf en zijn project niet al te ernstig opvat. Maar de clichés blijven niettemin aanwezig: hoe meer karakters het loodje leggen, hoe meer stupide de nog in een levende staat vertoevenden lijken te worden.

‘Friday The 13th’ is dus helemaal niet de tegenvaller die zich mogelijk inluidde, maar je kan ook niet van een verrassende of erg interessante film gewag maken. “Je weet toch op voorhand wat je zal voorgeschoteld krijgen. Je mag een horrorfilm toch niet verwijten dat er bloed vloeit”, hoor je regelmatig. Dat is absoluut waar. Vernieuwend is dit dus geenszins, maar voor de fans van het genre doet het wat het moet doen.

Extra’s (Blu-ray): een paar verwijderde en alternatieve scènes, maar vooral twee docu’s die iets meer vertellen over de figuur Jason Voorhees en over de link tussen deze film en de rest van de reeks. Interessante bonusfeatures.

Peter Janssens