“Ik ben te oud om een zesde keer in de huid van Dirty Harry te kruipen”, liet Clint Eastwood zich afgelopen jaar op een persconferentie op het Filmfestival van Cannes ontvallen, daarmee alle geruchten uitschakelend als zou het door de studio in alle stilte aangekondigde ‘Gran Torino’ om een nieuw avontuur in de vijfdelige reeks gaan. Vier jaar na zijn grote meesterwerk ‘Million Dollar Baby’ deelt hij alweer rake klappen uit, zij het niet als norse trainer, maar als racistische oorlogsveteraan.
Eastwood kondigde aan dat dit zijn laatste rol als acteur zou worden, al is dat geen primeur. Eerder sloeg hij al Paul Haggis’ voorstel om de hoofdrol in ‘In The Valley Of Elah’ te vertolken af, omdat hij zich naar eigen zeggen geen mooier afscheid kon voorstellen dan ‘Million Dollar Baby’. Gelijk had hij, maar dat de rol van de verbitterde Walt Kowalski hem uiteindelijk toch overhaalde nog eens voor de camera plaats te nemen, mag niet verbazen. Dat Eastwood er niet de kritische appreciatie voor ontving, die hem als acteur doorheen zijn carrière sowieso al veel te weinig te beurt viel (hij verkreeg amper twee acteer-Oscarnominaties doorheen de jaren), verrast dan weer wel.
Twee uur lang grommend, spuwend en discriminerende praat spuiend zit de rol van nukkige oud-strijder ‘m als gegoten. Kowalski is het archetype dat de iconische filmster doorheen z’n hele carrière vertolkte. Maar zonder te hervallen in clichés maakt de voormalige man with no name er een mens van vlees en bloed van. Een man die in de knoop ligt met zijn familie die ‘m in een home willen stoppen, met de plaatselijke priester die dagelijks aan zijn deur staat en met zijn Aziatische buren die ‘m herinneren aan zijn tijd in de Koreaanse oorlog.
Centraal staat echter de vriendschap tussen die nurkse azijnpisser en zijn spleetogende buurjongen die hij op een avond betrapt in zijn schuurtje terwijl die een poging doet Walts Gran Torino te stelen. Ondanks zijn zichtbare afkeer voor zijn anderstalige buren, besluit hij geen aangifte te doen. Wanneer hij niet lang daarna diezelfde jongen redt uit de klauwen van een lokale gangsterbende die ‘m tracht in te lijven, wordt hij plots verheven tot held van de straat. De bloemen en andere schenkingen die hij dagelijks op zijn veranda aantreft, liegen er niet om. Maar zal het hem lukken zijn vooroordelen uit de weg te schuiven en contact te maken met zijn buren die ‘m nu zo bewieroken?
Zoals wel vaker bij de films van Eastwood valt het scenario op een bierviltje samen te vatten. Het is ‘m steevast te doen om de personages die het klassieke verhaal bevolken, en dat is dit keer niet anders. Je hoeft geen voorspeller te zijn om te voelen waar Eastwood heen wil, maar de weg naar die nergens sensationele finale is andermaal geplaveid met raak geobserveerde, eens grappige (de confrontaties tussen Walt en zijn oude buurvrouw!), dan weer aangrijpende (zijn vriendschap met de jonge knaap!) en altijd uit het leven gegrepen scènes die de karakters typeren en hun goede intenties als wel pijnlijke tekortkomingen blootleggen. Een pareltje.
Extra’s (Blu-ray): naast het feit dat de subtiele accenten van Eastwoods beeldregie in high definition nog beter tot hun recht komen, is ook de docu ‘The Eastwood Way’, exclusief op Blu-ray, de moeite. Een kleine twintig minuten zien we hoe de casting tot stand kwam en verklaart de legende zelve waarom hij besloot terug voor de camera te kruipen. Verder ook nog: ‘Manning The Wheel’, over de relatie tussen mannen en auto’s, en ‘Gran Torino: More Than A Car’ - de titel zegt het zelf. Knap dus.