Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

In tegenstelling tot wat de titel doet uitschijnen, gaat ‘Paris Blues’ niet over blues-, maar wel over jazzmuziek. Wat wel klopt, is de locatie, want alles speelt zich af tegen de achtergrond van een door pseudo-artiesten en andere kunstenaars in wording bevolkt Parijs, begin jaren zestig.

Ram Bowen (Paul Newman) is zo’n jonge man die zijn heil in de Franse hoofdstad zoekt. Van origine is hij Amerikaans, maar nergens beter om van je muziek te leven dan hier. Zijn vriend Eddie Cook (Sidney Poitier) is ook muzikant, maar zijn beweegredenen schuilen elders. Als kleurling heeft hij het in de States niet zo makkelijk en op de vlucht voor raciale spanningen belandt hij maar wat graag in het veel vrijere (tolerantere) Parijs. Minder ambitieus dan zijn buddy mag het geen wonder heten dat hij zijn hart het eerst verpandt aan één van de twee Amerikaanse toeristen die het tweetal tegen het lijf loopt. Connie (Diahann Carroll) voelt ook wel iets voor Eddie en in een mum van tijd vormen de twee een stel. Minder vlot loopt het tussen Lillian (Joanne Woodward), Connie’s vriendin, en Ram, tussen wie er een spanning heerst, door de twee anders ingevuld. Zij wil hem namelijk overtuigen terug te keren naar de Verenigde Staten, terwijl hij het liefst van al zijn carrière wil uitbouwen, en dat kan alleen maar waar hij zich nu bevindt.

In hetzelfde jaar als deze ‘Paris Blues’ (1961) speelde Paul Newman ook mee in het veelvuldig bekroonde meesterwerk ‘The Hustler’, en het is wellicht geen toeval dat Eddie Felson (zijn biljartend personage) heel wat gelijkenissen vertoont met Ram Bowen. Beide zijn mannen, onvermogend hun gevoelens de vrije loop te laten. Hun ambitie drijft hen uit de armen van potentiële geliefden, hun drang naar succes slokt hen langzaam op.

Aan de wieg van zijn carrière demonstreerde Newman al snel wat hij in zijn mars had (eerder speelde hij ook al in ‘Cat On A Hot Tin Roof’), een icoon was geboren. Ondanks zijn status zijn doorheen de jaren heel wat van z’n films onder de radar gebleven, en daar is ‘Paris Blues’ er zeker één van. Onterecht, want deze door Martin Ritt - Newman werkte later nog met hem samen voor ‘Hud’ en ‘Hombre’ - gefilmde schets biedt een interessante kijk op het van kunstzinnigheid bruisende leven in het Parijs van begin jaren zestig, alsook op de raciale spanningen die toen doorheen de VS waarden. Ook daarin is deze film een vernieuwer, want toentertijd was het lang nog niet zo gebruikelijk dat een gekleurd stel (acteur Poitier en actrice Carroll) zoveel prominente schermaandacht toebedeeld kreeg. Alleen jammer dat een deel van die onmiskenbare relevantie verloren dreigt te gaan door een plot, waarin al bij al niet erg veel inhoud zit, voortgestuwd door dialogen die vaak richtingloos het doel missen.

De chemie tussen Newman en Woodward is echter hemels en het verwondert  geenszins dat de twee ooit in het huwelijksbootje traden (al is hun relatie in ‘Paris Blues’ wellicht minder rooskleurig dan die in het echte leven was). Met een soundtrack van Duke Ellington en een optreden van Louis Armstrong worden ook de jazzfanatici op de wenken bediend.

Peter Janssens