Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Woman Of The Year
Zoals Laurel bij Hardy, Bogie bij Bacall of Bud Spencer bij Terrence Hill, zo horen ook Spencer Tracy en Katherine Hepburn bij elkaar, de twee filmsterren uit de gouden humorjaren van Hollywood die in niet minder dan negen films het scherm met elkaar deelden. De eerste in dat rijtje klassiekers is ‘Woman Of The Year’, een battle of the sexes-komedie zoals die in de jaren veertig - deze dateert uit 1942 - aan de lopende band het levenslicht zagen.
Tracy en Hepburn kruipen in de rollen van Sam en Tess, twee reporters die publiekelijk duelleren over de waarde van het al dan niet organiseren van sportwedstrijden in oorlogstijd. Zij vindt dergelijke evenementen te triviaal voor een periode van bittere ernst, hij daarentegen acht ze essentieel om het moraal op peil te houden. Het voor de kranten succesvolle robbertje escaleert - zij bekritiseert hem op de radio, hij in zijn columns - wat hun hoofdredacteur uiteindelijk doet besluiten de twee bij elkaar te brengen. Het ondenkbare gebeurt wanneer ze op elkaar verliefd worden en zich in een mum van tijd in een huwelijk storten. Maar haar alsmaar drukkere agenda zint hem niet. Het is tijd om in te grijpen.
Hoewel ‘Woman Of The Year’ inhoudelijk had kunnen uitgroeien tot een snoeihard drama behoort hij wel degelijk tot de screwball-komedies in de stijl van ‘Bringing Up Baby’. Net zoals die laatste vaandeldrager heeft ook deze zinnige dingen te vertellen over de relatie tussen man en vrouw, en dan vooral hoe die bekeken werd in de jaren veertig. In tijden zoals nu lijken alle theorieën die hier verkondigd worden wellicht een pak verouderd (en dat zijn ze ook), maar niettemin lenen ze zich uitstekend tot een boel geslaagde grappen.
Uitvergrotingen of misvattingen vormen in sé de basis van het type humor dat deze films hun tomeloze charme bezorgt en dat is hier niet anders. Gekruid met snedige, toentertijd zeer gepeperde dialogen, een paar plotwendingen die het verhaal in een hoog tempo doen voortrazen en een stel acteurs die het genre de iconische status bezorgd hebben die het vandaag de dag nog altijd heeft, mag deze ‘Woman Of The Year’ zich dus met recht en reden een klassieker noemen.
Alleen jammer dat het verhaal in de tweede helft een paar bochten te veel neemt, die ondanks de frivoliteit en speelsheid van het genre alsnog het nodige gefrons ontlokten. De klassieke eindscène - het ontbijt - trekt het echter allemaal weer recht. Ironisch: bijna had deze scène er niet ingezeten, maar na een negatieve testscreening werd het einde herwerkt. Of hoe het studiosysteem af en toe wel zijn vruchten afwerpt.