Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Black Snake Moan
Een gimmick. Zo zou je ‘Black Snake Moan’ nog het best kunnen omschrijven. Deze met vettige bluesklanken en predikantenwijsheden opgesmukte liefdesparabel over twee ‘verloren’ zielen die door hun contact met elkaar opnieuw met beide voeten in het leven staan, is een bevreemdende, extravagante film, die zichzelf veel te serieus neemt.
Nochtans beloofde het iets te worden. In het regiezitje zetelt Craig Brewer, die ons vorig jaar nog verbaasde met de uitstekende gangsta-rapfilm ‘Hustle & Flow’, en voor de camera staat de puike actrice Christina Ricci en de reïncarnatie van ouderwetse cool Samuel L. Jackson. Alleen jammer dat Jackson zich de laatste jaren blijkbaar beperkt tot z’n karakteristieke tics. Of hij nu een gelovige huurdoder speelt, een vader met wraakgevoelens, een jedi, een met een slangenplaag in de clinch liggende detective, of, zoals in ‘Black Snake Moan’, een predikant annex bluesgitarist, steeds speelt hij hetzelfde typetje. Af en toe werken z’n vertolkingen daadwerkelijk, maar bij momenten valt op hoe beperkt het talent van de zwarte acteur is en dat hij het gros van z’n carrière heeft opgebouwd op basis van z’n onmetelijke charisma. Alleen jammer dat die in ‘Black Snake Moan’ niet van pas komt.
Maar Jackson, die overigens wel één leuke bluessong brengt (hij zingt er meer, maar bij slechts eentje begonnen we spontaan in onze bioscoopzetel te schuifelen), is niet de enige miscasting in dit broeierige en zompige drama. Ook Christina Ricci, die gestalte geeft aan een nymfomane die door Jackson letterlijk aan de ketting wordt gelegd (een potsierlijke scène!), is niet geheel overtuigend. Meestal hebben we het wel voor de actrice, maar hier doet ze niet meer dan schreeuwen, huilen en opnieuw schreeuwen. Enkel naar het einde toe ontwaart er achter haar exuberante vertolking een écht personage, maar het is al te laat om er nog iets creatiefs mee uit te halen.
‘Black Snake Moan’, waarin de bluessoundtrack eigenlijk nog de meest prominente rol vertolkt, heeft veel weg van een experiment, zij het een weinig geslaagd. Het grootste probleem is dat Brewer z’n materie veel te ernstig opvat - toegegeven: de plot is prima bruikbaar als aangrijpend drama - in verhouding tot z’n excentrieke beeldvoering. Het oogt allemaal kitsch en camp, maar tegelijkertijd wil hij de kijkers lamslagen met bijbelverwijzingen, pompeuze dialogen (sommige van Jacksons redetwisten zijn zo theatraal dat Shakespeare even hip klinkt als 50 Cent) en een intriest einde. Ranzig filmpje.