Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Martyrs
Om de zoveel jaar heb je zo’n film die voorafgegaan wordt door een uit z’n voegen gebarsten reputatie. De teerhartigen die kotsend ‘The Exorcist’ buiten liepen, de diepgelovigen wier hart het begaf na de visie van ‘The Passion Of The Christ’ of de maaggevoeligen die 24 uur na ‘Cloverfield’ nog aan motion sickness leden. De verhalen die aan ‘Martyrs’ voorafgaan, zijn geen van alle zó erg, al valt niet te ontkennen dat deze bloedstollende horrorevocatie als een schokgolf doorheen de Franse bioscoopzalen trok. En daar net geen spoor van vernieling aanrichtte.
Wie dat wel doet, is de jonge Anna, één van de hoofdpersonages in deze film, die al na de begingeneriek - we zijn dus hoop en al vijf minuten ver - tot de tanden toe bewapend aanbelt bij een chique villa en zonder verpinken de heer des huizes, die de deur opent, overhoop knalt met haar dubbelloops. Het duurt niet lang of het hele gezin (moeder, zoon, dochter) reist de pater familias achterna. De reden van de agressie: Anna meent dat dit gezin, of toch de twee ouders, verantwoordelijk was voor haar ontvoering en aansluitende marteling waarvan ze op zeer jeugdige leeftijd wist te ontsnappen.
De hoeveelheid bloed die regisseur Pascal Laugier onbesuisd van het scherm laat lopen tijdens zijn driekwartier durende openingsact is wellicht al voldoende om een zopas verorberde steak provençale te laten oproeren, maar toch is dit nog maar het begin. ‘Martyrs’ valt immers uiteen in twee segmenten, die chronologisch, zij het atypisch verteld worden. In de tweede helft toont de maker ons namelijk de reden achter de martelingen waar de jonge Anna aan ten prooi viel aan de hand van een nieuw (lees: vers) slachtoffer, dat een dik halfuur lang onderworpen wordt aan psychische en fysische kwellingen.
Horrorfilms uit de eenentwintigste eeuw hebben al gauw de neiging om gratuit te zijn, maar daar zet Laugier zich duidelijk boven. ‘Martyrs’ wil meer zijn dan zomaar het Franse antwoord op ‘Saw’ of ‘Hostel’, al heeft de uitleg die hij in z’n bevreemdend slotakkoord opdist ook iets dubbelzinnigs. Opgedragen aan Italiaans horrormeester Dario Argento en thematisch verwant met huiverauteur Clive Barker refereert Laugier met dit bloedfestijn, dat in z’n tweede deel beduidend braver blijft dan het eerste luik liet vermoeden, niet aan de minsten.
Momenteel verdiept in de voorbereidingen van een ‘Hellraiser’-remake over de plas, lijkt het er evenwel sterk op dat hij binnenkort ook ten prooi dreigt te vallen aan het Amerikaanse studiosysteem, dat Europese talenten niet koestert, maar fnuikt. Benieuwd dus wat Laugier ervan bakt, of liever, wat hij ervan mag bakken. Dat hij feeling heeft voor het genre, bewijst hij met deze anderhalf uur durende kopstoot, die de bloedkraan even gretig opendraait als de huidige torture porn-stroom, maar tegelijk tonnen meer ambitie verraadt.