Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Toen men Duits regisseur Uwe Boll enkele jaren geleden vroeg wat hij geleerd had uit het complete falen van ‘Alone In The Dark’, antwoordde hij: “Je moet eerst zorgen voor een goed script.” Veel films op z’n conto bewijzen dat hij zijn eigen raad niet al te nauwgezet opvolgde, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. ‘Stoic’ moet het namelijk niet hebben van stunt- en vliegwerk, maar wel van zijn verhaal, een op ware feiten gebaseerd schokkend relaas.

Boll liet zich inspireren door het verhaal van drie Duitse gevangenen waarvan twee na een uit de hand gelopen spelletje poker de derde kleineren, mishandelen, verkrachten en ‘m uiteindelijk de dood injagen. In ‘Stoic’ zijn ze met vier, maar de basis blijft dezelfde. De film vangt aan met een pokerspel. Eén gevangene gaat een weddenschap aan: “Als ik verlies, eet ik de tube tandpasta op.” Hij verliest, maar lijkt niet zo happig om zijn belofte in te lossen. Hij probeert zijn drie celgenoten om te kopen met sigaretten, maar het principe blijkt voor hen belangrijker. Nadat ze hem met geweld dwingen de tube leeg te eten, gaat het van kwaad naar erger.

Vooraleer hij definitief doorbrak in Hollywood en de ene actiefilm aan de andere reeg, maakte hij het puike ‘Heart Of America’ (nog altijd zijn beste film), dus dat hij het kon, had hij al bewezen. Ook nu maakt hij een film, een pak meer intrigerend dan wat hij gemiddeld op pelliculle vastlegt. Ambitie heeft hij zoals altijd te over. ‘Stoic’ heeft iets weg van een documentarische reconstructie. Boll richt zijn camera afwisselend op de gebeurtenissen in de cel en op getuigenissen van de daders, die al dan niet spijt betuigen van hun daden en daarover hun gedachten de vrije loop laten. “Het leven in de nor”, zo stelt één van hen, “is niet gelijk aan het leven daarbuiten. Er gelden andere wetten.” Dit beenharde staaltje survival of the fittest illustreert dat.

Wat dit verhaal eens zo interessant, maar ook wel schokkend maakt, is het feit dat de drie daders niet meer zijn dan een stel kruimeldiefjes. De ene heeft een auto gestolen, de ander wat drugs versjacherd, maar geen van hen heeft ooit al iemand bedreigd, laat staan vermoord. Na amper een jaartje zouden ze terug op vrije voeten zijn. Die paar uren in de cel, waarvan we in ‘Stoic’ getuige zijn, verandert hun leven echter ingrijpend. Plots zijn het zware jongens, die hun toekomst definitief over de balk gegooid hebben.

‘Stoic’ behoort tot het beste wat Boll op zijn jaarlijks met drie à vier films groeiende palmares heeft staan, maar ook deze medaille heeft een keerzijde. Hij mag dan al uitpakken met nu en dan een knap geregisseerde scène (de totale afwezigheid van geluid tijdens de verkrachtingsscène verraadt een creatieve visie), de film duurt minstens twintig minuten te lang, het acteerwerk van ondermeer Edward Furlong uit ‘Terminator 2’ is verre van solide en de volledig geïmproviseerde gesprekken hebben te weinig inhoud. Respect voor de ambitie dus, maar misschien had hij toch eerst een goed script moeten hebben, inclusief dialogen.

Peter Janssens