Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De vele recounts van de legendarische kiesstrijd tussen George W. Bush en Al Gore indachtig lijkt het weinig waarschijnlijk dat de doorslag gegeven kan worden door één stem. Dat is nochtans het uitgangspunt van ‘Swing Vote’, een charmante, doch met een stevige korrel zout te nemen komedie. Ondanks z’n thema geen politieke satire, maar een familiefilm over een gewone man in een ongewone situatie.

De gewone man waarvan sprake, luistert naar de naam Bud Johnson (Kevin Costner), een lowlife die zijn heil regelmatig in een frisse pint zoekt. Van de verkiezingen ligt hij niet wakker, maar aan zijn dochter, met wie hij samen in een caravan woont, heeft hij beloofd dit jaar zijn stem uit te brengen. Op de avond waarop het allemaal moet gebeuren verliest Bud echter de tijd uit het oog en belandt hij andermaal aan de bar in plaats van in het stemlokaal. Dochterlief besluit dan maar in naam van haar vader te stemmen, maar door een speling van het lot (en ook wel door een stroompanne) blijft haar stem, die ze stiekem uitbrengt, steken in het elektronische apparaat. De telling draait uit op een ex aequo voor de twee presidentskandidaten (Kelsey Grammer en Dennis Hopper), maar onderzoek wijst uit dat één stem niet geregistreerd werd. Het blijkt die van Bud te zijn, die onder landelijke media-aandacht een week de tijd krijgt om zijn doorslaggevende stem opnieuw uit te brengen.

Het nonchalante personage dat Kevin Costner - alweer een hele poos geleden dat die nog een hit te pakken had - in ‘Swing Vote’ neerzet, behoort duidelijk tot dezelfde familie als de karakters die hij in ondermeer ‘Bull Durham’, ‘Tin Cup’ en ‘The Upside Of Anger’ neerzette: losers met het hart op de juiste plaats, maar met een houding die complete desinteresse in de wereld rondom hen uitstraalt. Nochtans is het niet moeilijk sympathie op te brengen voor de simpele burger, die plotseling meer dan één lepel in de Amerikaanse leiderspap te brokken heeft. De (Amerikaanse) boodschap wordt er dan wel ietsje te nadrukkelijk ingeramd, met zulk personage aan het roer vergeef je de film makkelijker zijn schoonheidsfoutjes.

Nog meer dan een politieke komedie is ‘Swing Vote’ een crowdpleaser over de relatie tussen een vader en zijn dochter, die - zoals het genre erom vraagt - een pak volwassener is dan haar sjofele pa. De relatie tussen de twee is bij momenten vertederend, maar regisseur-scenarist Joshua Michael Stern rekent in de tweede helft iets te veel op de goodwill van de kijker. De klik van Costners pantoffelheld is weinig gemotiveerd en de ernst van de finale acte vloekt met het relaxte, ongedwongen sfeertje van voorheen.

Dat onze stem toch in het voordeel van deze film overhelt, dankt hij aan het tomeloze charisma van Kevin Costner, die zelfs overwoog de film zelf te regisseren. Het blijft een tussendoortje op het conto van een acteur die in veel betere films te zien was en dat hopelijk in de toekomst nog zal zijn, maar in het licht van zijn vroegere rollen leek ook deze hem op het lijf geschreven. De prominent aanwezige moraal komt misschien iets te vaak om het hoekje loeren, maar omdat we vanuit Europees oogpunt weinig (of toch heel wat minder) affiniteit hebben met de Amerikaanse verkiezingsmolen, vormt dit wellicht lang niet zo’n hinderpaal als voor de gemiddelde Amerikaan. Al bij al vermakelijk.

Peter Janssens