Na het duivelskind uit ‘The Omen’ en de zombiebaby uit ‘Dawn Of The Dead’ heeft de canon van filmnageslacht met een hoek af er alweer een nieuwe aanwinst bij. Een zusje dit keer: Grace. Ze is de spil in een horrorthriller, die makkelijk had kunnen vervallen in een potje grand guignol, maar door debuterend regisseur-scenarist Paul Solet strak bij de teugels gehouden wordt.
Madeline is een toekomstige moeder die haar lot in handen legt van de alternatieve geneeskunde. Van medici moet ze niets weten, tot ergernis van haar schoonmoeder, die niet meer dan het beste wil voor haar toekomstige kleindochter. Wanneer Madeline terechtkomt in een zwaar auto-ongeval, waarbij het kind in haar buik het leven laat, besluit ze het toch niet weg te laten halen. Een poosje later brengt ze haar baby alsnog levend ter wereld. Eenmaal thuis ontdekt ze dat het geen kind is zoals elk ander. De jonge Grace bloedt wanneer ze in bad gaat, heeft een lichaamstemperatuur van maar liefst 93,3 graden Celsius én trekt bovendien een hele zwerm vliegen aan. Madeline ontdekt ook dat Grace niet voldaan is met louter moedermelk. Ze heeft het meer voor een goede slok bloed.
Het idee van een ‘ondode’ baby in zijn zoektocht naar bloed kan makkelijk dienstdoen voor een over de top komedie, maar Solet maakt er een psychologische huiverfilm van over hoever ouders bereid zijn te gaan voor hun kinderen. Rond deze premisse bouwde Solet drie jaar geleden reeds een goed onthaalde kortfilm en daarom besloot hij het idee te expanderen naar een langspeler. In het midden verliest de film een beetje aan spankracht en voelt anderhalf uur misschien toch iets te lang, maar de originele set-up houdt het ten allen tijde fascinerend en beklemmend.
Knap ook hoe realistisch Solet met zijn onderwerp omgaat. Hij maakt er niet zomaar een gimmick van, maar bouwt er een heel verhaal omheen dat je zelfs nog best geloofwaardig zou kunnen noemen, in de mate dat het genre het toelaat, natuurlijk. De onbehaaglijke sfeer jaagt geregeld je haren de hoogte in en ook goed getimede humorinjecties zijn de onafhankelijke filmmaker, die met zijn debuut terecht op een boel Sundance-applaus kon rekenen, niet vreemd.
De enige valse noot zit in het acteerwerk. De onbekende cast staat overduidelijk volledig ten dienste van de plot en slaagt er nergens in zelf te schitteren. Dat heeft ook als resultaat dat een confrontatie aan het einde van de film lang niet de impact heeft waar het verhaal om vroeg. Gelukkig is er nog het zeer intelligente scenario en de leuke cliffhanger op het einde. Een meesterwerk is dit geenszins, maar ‘Grace’ legt wel de ambities bloot van een jong, opkomend filmmaker met gevoel voor het genre. En hij probeert tenminste de platgereden paadjes te ontwijken en zelf een eigen koers te varen. Met succes.