Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Dragonball: Evolution
‘Dragonball: Evolution’ is gebaseerd op de gelijknamige Japanse mangareeks, geïllustreerd door Akira Toriyama. De serie werd oorspronkelijk gepubliceerd in een weekblad (tussen 1984 en 1995), nadien werden die omgezet in 42 albums. Doorheen de jaren zijn er al meer dan 150 miljoen albums verkocht. Naast de mangareeks is ook de animeserie op televisie heel populair, die wijd geroemd werd vanwege zijn kunstvorm, karakterisering en humor. Laat dat nu net de drie dingen zijn die deze draak van een verfilming - de eerste live action versie van de saga - ontbeert.
De film neemt ons mee naar de start van de mythe. Goku (Justin Chatwin) is niet langer een ventje van twaalf, maar een adolescent die aankijkt tegen zijn achttiende verjaardag, waarop hem, volgens zijn grootvader bij wie hij verblijft, alles duidelijk zal worden over wie hij is en wat hem te wachten staat. Dat blijkt een heuse boterham, want amper een paar uur nadat hij zich voorgenomen heeft zich niet langer te laten kleineren door de high school bullies die dagelijks zijn pad kruisen, bevindt hij zich middenin een strijd waarvan de afloop bepalend is voor de toekomst van de mensheid. Zo moet hij het opnemen tegen de kwaadaardige Lord Piccolo (James Marsters), die de zeven drakenballen uit de titel tracht te verzamelen en daarmee de wereldmacht wil opeisen. De jonge Goku wordt op zijn tocht geruggensteund door ondermeer flapuit Bulma (Emmy Rossum), meester Roshi (Chow Yun-Fat) en kleine crimineel Yamcha (Joon Park).
Wie maar weinig vertrouwd is met de mythologie van de ‘Dragonball’-reeks zal het niet zo makkelijk hebben om alles te doorgronden. De hele saga besloeg naast de 42 albums ruim 300 tekenfilmepisodes en die worden hier allemaal herleid tot een film van amper 89 minuten. Dat niet elke gebeurtenis uit de reeks in de film aan bod komt, staat buiten kijf (bewaar iets voor het obligate vervolg, moeten de studiobonzen gedacht hebben), maar toch nemen regisseur James Wong en diens producent Stephen Chow (van o.a. ‘Kung Fu Hustle’) te veel hooi op hun vork. Het hoge, zeg maar verschroeiende tempo laat immers geen ruimte voor uitdieping.
Bovendien wordt van de hele filosofie geen spaander heel gelaten. Wat in de reeks nog klonk als een interessante mythe, klinkt nu als een boel gezwam, waar je kop noch staart aan krijgt. Het controleren van je Ki, terugvallen op de kracht van het heelal of de martial arts-stunt Kame Hame Ha, het passeert allemaal rijkelijk de revue, maar uit de andermaal slecht acterende strot van Chow Yun-Fat lijkt het eerder alsof hij een Japanse menukaart aan het debiteren is dan een stel oude wijsheden. Niet alleen Yun-Fat (wel gekend om de vele uitschuivers op zijn palmares) brengt het er belabberd vanaf, ook hoofdrolspeler Justin Chatwin loopt te slaapwandelen doorheen de film. De enige die nog iet of wat enthousiasme in haar vertolking weet te leggen, is Emmy Rossum, wier frisse uitstraling doet denken aan de Anne Hathaway van enkele jaren geleden.
Het kan ‘Dragonball: Evolution’, volgestouwd met naar mottenballen geurend gepreek als “Geloof altijd in wie je bent”, evenwel niet redden. De vertolkingen zijn ondermaats en het scenario hangt met haken en ogen aan elkaar. En dan hebben we het nog geeneens gehad over de rommelige actiescènes (we weten nog altijd niet waartegen Goku precies vecht in de vulkaankrater) en de anomalieën in het verhaal (de Dragonball-detector werkt enkel wanneer het de plot dient). Flets filmpje.