Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
X-Men Origins: Wolverine
De geschiedenis van een filmheld uit de doeken doen, is geen sinecure. Vraag het maar aan George Lucas die het genesisverhaal van Darth Vader liet aanvangen met een snotjong gefascineerd door podracing. Of aan schrijver Thomas Harris die de toestemming gaf om met de verfilming van zijn roman ‘Hannibal Rising’ de hele Lecter-mythe morsdood te slaan. Of aan Halle Berry, die voor haar vertolking van ‘Catwoman’ (terecht) de Razzie won.
‘X-Men Origins: Wolverine’, de eerste van veel aangekondigde ‘X-Men’-spin-offs, kon dus alleen maar falen, ook al spreekt alles in zijn voordeel: Zuid-Afrikaans filmmaker Gavin Hood won een Oscar met ‘Tsotsi’ en bewees twee jaar terug met ‘Rendition’ dat er in het huidige Hollywood nog plaats is voor intellectueel entertainment; Hugh Jackman - immer charismatisch - keert voor de vierde keer op rij terug voor de rol die hem definitief een wereldster maakte; en het scenario is van de hand van ‘The Kite Runner’-scribent David Benioff. Talent genoeg dus, maar de som van de onderdelen valt veel te licht uit.
Reden daarvoor is ondermeer het feit dat oorsprongssaga’s vaak te herleiden zijn tot de opsomming van dezelfde clichés: de held ontdekt op jonge leeftijd dat hij anders is dan de mensen rondom hem, geeft daar een tijdje aan toe, zet zich daar uiteindelijk tegen af, wil wél een normaal leven leiden, maar wordt willens nillens toch opnieuw geconfronteerd met de beperkingen van zijn gaven. Traditioneel gaat dit ook gepaard met het verlies van een geliefde, en een bad guy die het voor de held in kwestie alsnog de moeite waard maakt om zijn harnas te omgorden. Of, zoals hier het geval is, in het adamantiumbad te duiken en uit te groeien tot een haast onverslaanbare opponent.
Toegegeven, Wolverine is altijd de meest interessante geweest uit het privéleger van professor Xavier, maar daarom moet zijn rootsverhaal dat nog niet zijn. Bijster veel komen we over de getormenteerde klauwaard met gouden, maar gewelddadige inborst immers nog niet te weten. Aan het begin zitten een paar vage hints naar waar hij vandaan komt en tijdens de fraai vormgegeven begingeneriek zien we hoe hij samen met zijn broer menig (wereld)oorlog bevecht, maar het is allemaal te mager om van een verhaal te kunnen spreken. Het zijn flarden, die uiteindelijk zelfs helemaal niets meer ter zake doen wanneer de makers zelfs al voor halfweg resoluut de kaart van de actie trekken.
Dat het er in een film als deze spectaculair aan toe moet gaan, willen we best aanvaarden, maar de wildgroei aan digitale effecten - overigens vaak van lamentabel niveau - stoot na een tijdje eerder af dan dat ze opwindt. Ook de focus is soms wat zoek. Wolverine is de spilfiguur, maar dat belet Hood en co niet een hele zooi mutanten op te voeren, vaak met bordkartonnen uitwerking. Door de vele (nooit interessante) nevenfiguren lijkt de film ook veel meer op een vierde aflevering in de reeks dan op een echte spin-off. En daardoor ook herleidt de film zijn meest interessante conflict - dat tussen Wolfie en zijn broer, knap vertolkt door Liev Schreiber - tot een voetnoot. De manier waarop hij o.a. aan zijn naam of trademark lederen jasje komt, is bovendien helemaal bespottelijk. Sommige enigma’s blijven dus beter in sluiers gehuld.