Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Puffball
Ruim elf jaar was het geleden dat cultcineast Nicolas Roeg nog eens achter de camera plaatsnam. En toen betrof het zelfs een tv-productie. De regisseur van bevreemdende klassiekers als ‘Performance’, ‘Don’t Look Now’ en ‘The Man Who Fell To Earth’ blijft met zijn nieuwste worp ‘Puffball’ trouw aan zijn eigen, bizarre stijl. Het resultaat is een buitenissige trip, die intrigeert, maar nooit aan de ribben kleeft.
Centraal staat de jonge architecte Liffey (Kelly Reilly), die haar oog laat vallen op een ruïne in een grotendeels van de buitenwereld afgesloten vallei die een geheimzinnig raadsel herbergt en besluit er haar volgende renovatieproject van te maken. Het enige contact dat ze daar heeft (buiten met haar vriend die nu en dan op bezoek komt), is met haar extravagante buren: een vrouw van middelbare leeftijd (Miranda Richardson), trotse moeder van drie kinderen, smachtend naar een vierde; haar man, en zonderlinge moeder. Wanneer Liffey zelf zwanger blijkt, valt dit niet in goede aarde bij haar omgeving. Ze voelt zich niet langer veilig en meent dat de locals zich tegen haar en haar kind keren.
Op papier klinkt de synopsis van ‘Puffball’ misschien als een horrorthriller in de stijl van ‘Rosemary’s Baby’ (de ondertitel van deze film is tenslotte ‘The Devil’s Eyeball’), maar niets blijkt minder waar. In essentie is deze door de pennentrekken van Fay Weldon geïnspireerde boekverfilming een verdoken drama over moederschap, maar Roeg zou zichzelf niet zijn mocht hij het geheel niet verpakken als een extravagante, zij het fascinerende psychologische thriller, waarbij thema’s als de donkere kant van de mens, spiritualiteit en seksualiteit centraal staan.
Dat uit zich ondermeer in ongastvrijheid van de lokale bewoners in het dorpje, voodoorituelen en een reeks andermaal met veel freakiness ingeblikte vrijscènes. Vruchtbaarheidsdrankjes, stenen met gaten erin én planten in de vorm van een fallussymbool zetten de buitensporigheid helemaal in de verf. Alles in ‘Puffball’ draait niettemin om zwangerschap (de een wil niets anders, de ander zit ermee opgezadeld), wat maakt dat de mannelijke personages louter beperkt worden tot zaaddonors. Het tragische geheim dat de locatie met zich meebrengt, eist daarin nooit ten volle zijn plaats op.
Ook uit de locatie zelf viel heel wat meer te halen. Zo heeft het dorpje in het Ierse platteland heel wat weg van de groezelige bosstreek uit ondermeer ‘Calvaire’ en ook de bewoners uit ‘Puffball’ zouden zich daar best thuis voelen, maar Roeg vangt er verrassend weinig mee aan. Bovendien staan de muffe beeldvoering - Roeg is écht in de jaren tachtig blijven hangen - en de foute Keltische soundtrack als een tang op een varken in de psychologische mysterieplot.
‘Puffball’ is een curiosum, een film die je bij het nekvel grijpt, maar nergens één goeie reden opdist waarom je er je energie zou insteken. Vintage Roeg dus, al zal zelfs de meest rabiate fan niet anders kunnen dan toegeven dat de man zijn magische touch kwijt is. Na ‘Don’t Look Now’ was het wellicht een leuk weerzien met Donald Sutherland, én Kelly Reilly is zelfs ijzersterk, daarmee Julie Christie naar de kroon stekend als indrukwekkendste sterke vrouw uit de Roeg-catalogus. Maar de film zelf is geen competitie.