Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Shuttle
Met een beetje fantasie zou je ‘Shuttle’ de omgekeerde versie van ‘The Hitcher’ kunnen noemen. In de film met Rutger Hauer (of in de remake met Sean Bean) werd je gewaarschuwd om een willekeurige lifter in je auto te laten, terwijl je hier gewezen wordt op de gevaren van zomaar bij een wildvreemde in te stappen. Al hebben de twee hoofdpersonages - vriendinnen Jules en Mel, terugkomend van een reisje naar Mexico - niet meteen gegronde redenen om aan de intenties van de chauffeur te twijfelen.
Het betreft namelijk de bestuurder van de shuttlebus waarmee ze plannen thuis te raken. Ook in de bus: een accountant die terugkomt van een zakenreis en zo snel mogelijk terug bij z’n gezin wil zijn, en twee knappe adonissen die op de luchthaven met de twee vriendinnen aan de praat raakten. So far, so good, tot de chauffeur de hoofdwegen laat voor wat ze zijn en vervolgens via secundaire achterbuurtbaantjes de trip verder zet. Langzaam wordt het de passagiers duidelijk dat de man niet de intentie heeft hen veilig thuis af te zetten.
Naast ‘The Hitcher’ zijn ook invloeden uit ondermeer ‘Joy Ride’ en ‘Wolf Creek’ voelbaar, met dat verschil dat de killer uit ‘Shuttle’ lang niet op eenzelfde charisma kan teren, en dus ook niet zo angstaanjagend aandoet. Je zou kunnen stellen dat de eerder aangehaalde films uitvergrotingen waren, en dat deze het eerder over een realistische boeg tracht te gooien, maar dat belet allerminst dat de diverse twisten de wenkbrauwen geregeld aan het fronsen brengen. Ook de clichémeter slaat zelfs al voor halfweg helemaal tilt wanneer gsm’s geen ontvangst hebben (dat terwijl een passant op ongeveer dezelfde plaats een halfuurtje later doodleuk wél bereik heeft!), elke poging om de sicko met dienst het zwijgen op te leggen mislukt (ook al is het 5 tegen 1) én personages de domste dingen doen terwijl ze ontelbare kansen krijgen de benen te nemen.
Helemaal schizofreen wordt dit filmpje als blijkt dat debuterend regisseur-cineast Edward Anderson een heel ander verhaal wilde vertellen dan louter een banale slachtpartij. Toegegeven, de wending die de plot tijdens het laatste bedrijf neemt, is wél intrigerend en biedt voeding voor een interessante thriller, maar dit is ‘m jammer genoeg niet. Het sombere einde schiet na ruim anderhalf uur zijn doel voorbij, en dat is volledig te wijten aan de lauwe aanloop daar naartoe. Spannend wordt het namelijk nooit en bovendien blijven de karakters lege dozen zonder enige uitwerking.
Het lijkt er sterk op dat Anderson op een dag wakker werd met een ingenieus idee, maar dat hij niet goed wist wat er precies mee aan te vangen. Hij besloot er een langspeelfilm van te maken, die zodanig teert op zijn als stamp in de maag bedoelde einde dat hij daarbij vergeet dat hij de kijker eerst anderhalf uur aan het been there, done that-lijntje gehouden heeft, acteerprestaties van laag niveau, flets camerawerk en een reeks ongeloofwaardige twisten incluis.