Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
10
De term sex comedy wordt heden ten dage gelieerd aan films als ‘American Pie’, ‘Van Wilder’ en andere ongeinige fratsen, maar het was ooit anders. Deze voor pubers bestemde hormonenesbattementen hebben het genre dan wel een 21ste-eeuwse draai gegeven, ze hebben het allerminst uitgevonden. Zo mag ‘10’, de klassieker uit 1979 van Blake Edwards, zich ook dat predikaat op de met zonnecrème ingesmeerde borst kleven. Een verschil echter: net zoals de film zelf twintig jaar ouder is, heeft ook zijn hoofdpersonage al meer kilometers op de levensteller.
Dudley Moore - aan de wieg van zijn grootste succesperiode - kruipt in de huid van filmcomponist George. Op zijn 42ste heeft hij alles om gelukkig te zijn: een goeie job, een knappe vriendin (Julie Andrews), een luxueuze villa én een Rolls Royce. Reden tot klagen heeft hij dus niet, maar toch voelt hij een leemte. Volgens zijn psy is het verdict duidelijk: George bevindt zich middenin een midlifecrisis. Eén waar noch zijn omgeving noch zijn aan seks verslaafde buurman (die hij door zijn telescoop begluurt) hem uit kan halen. Wanneer hij op een dag echter zijn oog laat vallen op Jenny (Bo Derek) voelt hij het kriebelen. Zo fel zelfs dat hij haar volgt tot op haar huwelijk om te weten te komen wie ze is. Hij ontdekt dat ze met haar nieuwbakken echtgenoot op huwelijksreis trekt naar Mexico. Niets houdt hem tegen daar ook heen te reizen.
Met z’n ruim twee uur is ‘10’ best een lange zit voor een film die, net als de knappe dame die George’s hoofd op hol brengt, niet al te veel om het lijf heeft. Cineast Blake Edwards, het meest vermaard als de man achter de ‘Pink Panther’-serie, valt met iets te veel zelfverzekerdheid terug op een set-up die lang niet zo geniaal is als hij zelf wel lijkt te geloven. Of zou het te maken hebben met de tand des tijds, die voor een film als deze lang niet zo vriendelijk geweest is als voor veel van zijn soortgenoten? Het maatschappelijk beeld op seksualiteit, midlifecrisis en andere is doorheen de jaren immers sterk bijgesteld, wat deze luchtige komedie ontegensprekelijk een kind van zijn tijd maakt.
Het doet er ook geen goed aan dat de acteurs, doch een fraai setje karakterkoppen, weinig indruk maken. Dudley Moore heeft best een sympathieke uitstraling, maar je leeft moeilijk met ‘m mee (al is zijn dronkemansimitatie best geslaagd), terwijl Bo Derek één van de eerste voorbeelden was van vrouwenrollen waarbij de looks veel belangrijker waren dan de inhoud van de rol an sich. De iconen uit de jaren veertig en vijftig (Garbo, Turner, Bacall) zagen er ook gracieus uit, maar hun personages hadden ook meer te bieden. Derek in ‘10’ is veeleer een paspop die tot leven komt. En daarbij toentertijd menig mannelijke filmfan het hoofd (en wellicht nog veel meer) op hol bracht.
Hoewel het vermakelijke, maar ook iets te vaak slepende ‘10’ duidelijke sporen van veroudering vertoont, kan je de klassiekerstatus van de film niet ontkennen. Daarvoor heeft hij zijn plaatsje in de annalen van het komediegenre iets te nadrukkelijk veroverd. Wie o wie kent er niet het beeld van de joggende Bo Derek? En, geef toe, de Bolero van Ravel door de boksen horen galmen is nooit meer hetzelfde nadat je deze film gezien hebt!