Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het begin van ‘Stella’s Oorlog’ doet denken aan dat van ‘The Deer Hunter’, maar dan aangepast aan de huidige normen en waarden. De boodschap is niettemin dezelfde: feesten, drinken en vooral nog even je verstand op nul zetten vooraleer de oorlog in te trekken.

Wanneer haar man Jur en broer Twan op vredesmissie trekken naar het Afghaanse Uruzgan, had Stella nooit kunnen vermoeden dat deze trip ook haar leven danig zou affecteren. Twan verliest tijdens een patrouille het leven en Jur blijkt bij zijn terugkeer een wandelende zombie. In niets lijkt hij nog op zijn sympathieke zelve van weleer; hij is afgestompt, ondoordringbaar en bovenal zondert hij zich ten allen tijde af van zijn vrouw, dochter en vrienden. Stella stelt zich vragen bij het vreemde gedrag van haar man, en helemaal wanneer ook de ware toedracht omtrent de dood van haar broer in sluiers gehuld blijkt. Wat is er gebeurd in Afghanistan? Stella bijt zich vast en wil koste wat het kost het fijne ervan weten. Ook al moet ze daarvoor een eigen oorlog uitvechten.

Ondanks de ambitieuze opzet weet ‘Stella’s Oorlog’ niet echt te beklijven. Voor een karakterdrama zijn de personages immers niet voldoende uitgediept, als mysteriethriller is hij niet spannend genoeg en als kijk op de oorlog in Irak is het allemaal nogal kort door de bocht. Je kan een thema als dit onmogelijk bestempelen als een opeenstapeling van clichés, maar toch merk je aan alles dat ‘Stella’s Oorlog’ zijn ideeën zocht bij andere, hoewel niet noodzakelijk betere films. Hij bevindt zich in het spoor van Irak-drama’s als ‘In The Valley Of Elah’ (de speurtocht van Stella), ‘Stop-Loss’ (het effect dat een oorlog heeft op een soldaat die er gevochten heeft) en ‘Redacted’ (de camerabeelden) en voegt aan die melange zelf weinig ideeën toe.

Het gebrek aan originaliteit in het scenario steekt schril af tegen de exquise beeldvoering van regisseur Diederik van Rooijen, die best fraaie dingen doet met zijn camera en bewijst dat films die initieel voor tv gemaakt zijn niet automatisch moeten onderdoen voor de grotere bioscoopbroertjes. De vele video-opnames zijn bijvoorbeeld zeer puik in het verhaal geïntegreerd en helemaal briljant is de finale acte waarin we zien hoe Stella achter de waarheid komt. We verklappen niets, maar de manier waarop de focus ten allen tijde op Stella’s verhaal blijft liggen (zelfs bij scènes in Irak), is op z’n minst creatief te noemen.

Ook op het acteerwerk valt niet veel aan te merken, want Maartje Remmers geeft zich met volle overgave en weet haar matig vormgegeven personage interessanter te maken dan het in wezen is. Een kunst die ook haar tegenspelers meester zijn, want ook Thijs Römer (‘06/05’) is op dreef en cabaretier Javier Guzman bewijst opnieuw dat je als stand-up comedian doorgaans ook over de nodige acteergaven beschikt (zie bijvoorbeeld ook Wim Helsen in ‘Dirty Mind’ en Najib Amhali in ‘Spion Van Oranje’). Alle weten ze deze niet bijster originele film alsnog vuur te laten vatten. Bij sommige mag je dat zelfs heel letterlijk interpreteren. Extra’s: geen.

Peter Janssens