Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De weinig opzienbarende genreoefeningen ‘Road Trip’ en ‘Old School’ indachtig, hielden we ons hart vast voor ‘The Hangover’, waarin komediefilmer Todd Phillips de camera wederom op een stel maten gericht houdt die zich tegoed doen aan drank en drugs, en zich overgeven aan hun meest primitieve instincten. Z’n nieuwste blijkt tegen alle verwachtingen in echter een schot in de roos.

Twee dagen voor zijn huwelijk trekt Doug (Justin Bartha) met drie vrienden - z’n oude makkers Phil (Bradley Cooper) en Stu (Ed Helms), en zijn schoonbroer-in-wording Alan (Zach Galifianakis) - naar Las Vegas om daar een vrijgezellenfeest om nooit te vergeten te beleven. Ze partyen er op los, maar wanneer ze de volgende ochtend wakker worden, herinneren ze zich niets meer van de avond ervoor. De tijger die zich om god weet welke reden in hun badkamer bevindt, de zes maanden oude baby die in de kleerkast schreeuwend wakker wordt en de tand die Stu plots blijkt te missen wijzen er dan wel op dat ze stevig het beest in zich hebben losgelaten, maar wat er precies gebeurd is, is voor hen, net als voor de kijker, een raadsel. Dan blijkt ook Doug spoorloos verdwenen…

Wat volgt, is een uitzinnige race tegen de klok om de toekomstige bruidegom tijdig voor het altaar te krijgen, maar waar begin je als je geen enkel aanknopingspunt hebt? ‘The Hangover’ doet denken aan ‘Very Bad Things’ - waar een vrijgezellenfuif ook anders afliep dan de feestende buddies voor ogen hadden - maar vertelt een heel ander verhaal. Clever van de scenaristen om de ware toedracht van de party in sluiers gehuld te houden en op die manier de kijker samen met de aaibare personages te laten speuren naar wat er nu daadwerkelijk heeft plaatsgegrepen.

Dat deze ‘Memento’ voor dummies op de weg naar zijn voorspelbare ontknoping een heleboel ongein in petto heeft, is natuurlijk geen verrassing, maar door het hoge tempo, de gevatheid van de dialogen (“Ik wist niet dat ze ringen uitdeelden in de Holocaust”) en de supersnelle opeenvolging van lachsalvo’s raken Phillips en co er ruimschoots mee weg. Al wordt de grens der smakeloosheid ook nu weer verlegd met de suggestie van een masturberende baby. Gelukkig staan daartegenover een boel momenten waarmee je wel zonder schaamte kan lachen; niet toevallig vertrekken die allemaal vanuit de camaraderie tussen de drie protagonisten en krijg je op die manier het soort van mannenhumor waar Judd Apatow al enige tijd een patent op heeft.

De komische timing van de drie hoofdrolspelers is nagenoeg perfect. Bradley Cooper (‘He’s Just Not That Into You’, ‘Yes Man’) wordt zonder twijfel een grote meneer in het genre, en ook Ed Helms lijkt voor het genre geboren, maar toch is het de Amerikaanse komiek Zach Galifianakis die met de film aan de haal gaat. ‘The Hangover’ vernieuwend noemen zou een stap te ver zijn, maar Phillips is er wel in geslaagd een film af te leveren die niet aan z’n doel voorbij schiet: zijn publiek amuseren. Een kater zal je hier dus niet van overhouden.

Peter Janssens