Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Verwerkte ‘Ice Age: The Meltdown’ nog een ecologische boodschap doorheen zijn in grappen en grollen grossierende non-plot, dan moet dit derde deel - zoals het betaamt met derde delen eveneens te bekijken in 3D - het zelfs zonder enige boodschap doen. Een terugkeer naar de charmante fun van het eerste deel dus? Dat zou je denken, maar de pseudo-historische inkt waarin de scenaristen hun nochtans niet ongetalenteerde pen ook nu weer doppen, blijkt opgedroogd. Resultaat: een familiefilm die de jonge kijkertjes andermaal zal doen glunderen, maar die voorts niets meer te bieden heeft.

Laat het dus geenszins een verrassing zijn dat het gros van de ijstijdmoppentrommel uit de vorige films hier opnieuw de revue passeert. Het grootste probleem bij dit soort films schuilt ‘m altijd in zijn personages. In het eerste deel ben je altijd geïnteresseerd, omdat je ze nog niet kent, maar drie films lang terugvallen op dezelfde tics blijkt (in dit geval althans) een beetje teveel van het goede. Komt daar ditmaal ook nog eens bij dat het verhaal neergeschreven lijkt op een bierviltje, en dan weet je gewoon dat de amusementswaarde ver te zoeken. Opvallend tevens hoe sloom deze threequel zichzelf op gang trekt, als een oude dieselmotor die maar niet wil starten.

Nadat je in deel twee zag hoe het ijs tot smelten verging, lopen de helden - mammoet annex gezinsadept Manny, de sabeltandtijger Diego en luiaard Sid - opnieuw vrolijk door de sneeuw te hossen. Hoewel, vrolijk is misschien niet het juiste woord. Diego mist zijn jachtleven en overweegt de kudde te verlaten, Manny worstelt met vragen omtrent zijn nakende vaderschap én Sid haalt zich boze blikken van iedereen op de hals wanneer-ie drie dinosauruseieren steelt en ze besluit te bemoederen. Wanneer de eitjes uitbreken en de kleine dino’s hun intrede maken, volgt niet lang daarna ook de échte moeder, die haar jongen terugwil. Wanneer die niet alleen haar kroost, maar ook Sid meegraait, is het aan Manny, Diego en co om hun favoriete luiaard te redden.

Zo ontdekken de helden uit de vorige films onder hun ijswereld een heel andere wereld die oogt als een tropische jungle. Oftewel: de setting van ‘Jurassic Park’ overgoten met een scheut ‘Apocalypse Now’. Toegegeven, dat universum ziet er zeer fraai uit en biedt voldoende perspectieven, maar regisseur Saldanha introduceert ze pas na ruim een halfuur, en tegen dan is de film al minstens zo lang aan het sputteren, naarstig op zoek om een goede bak te scoren, maar zonder succes. Het kolderieke nieuwe karakter - einzelgänger Buck (leuk vocaal werk van Simon Pegg), die Manny en co op sleeptouw neemt doorheen die dinowereld - kan zelfs geen soelaas bieden, ook al is hij de enige die af en toe onze mondhoeken deed oplichten.

Alhoewel, ook de vaste ‘Ice Age’-waarde Scrat is opnieuw van de partij, en daarvoor slaken wij een welgemeende “gelukkig maar”. In een stel geinige intermezzo’s maakt die nog steeds jacht op een eikel, en ditmaal voegden de makers aan zijn avonturen zelfs wat extra pigment toe door de introductie van Scratté, een vrouwelijke eekhoorn die haar charmes in de strijd werpt om zowel Scrat als de eikel waarnaar die op zoek is voor zich te winnen. Haar queeste blijkt spannender dan het halsbrekende doch nergens opwindende stunt- en vliegwerk van Diego en co. Dat zegt veel.

Peter Janssens