‘Step Up’ en sequel, ‘How She Move’, ‘Feel The Noise’, ‘Take The Lead’, en ga zo maar door. De dansfilm heeft de afgelopen paar jaar aan populariteit gewonnen, en dat zullen we gevoeld hebben. Aan die heupwiegcanon wordt met ‘Make It Happen’ alweer een nieuwe film toegevoegd. Niks nieuws onder de zon, evenwel. De clichés volgen elkaar vlotjes op en het einde laat zich raden. Onderweg krijgen de karakters nog een paar primordiale levenslesjes mee, die hen steeds met beide voetjes op de grond houden.
The girl with the dream - traditioneel het hoofdpersonage in dit genre films - luistert naar de naam Lauryn Kirk (Mary Elizabeth Winstead). Ze werkt in de garage van haar broer, die zich na de dood van hun ouders over zijn zus heeft ontfermd. De 21-jairge Lauryn wil echter meer aanvangen met haar leven en besluit resoluut haar dromen na te jagen. Die leiden de ambitieuze youngster naar Chicago, alwaar ze hoopt aangenomen te worden aan een prestigieuze dansschool om haar talent daar verder te ontwikkelen.
Zoals het een Hollywoodfilm met de nodige opgestoken moraalvingertjes betaamt, kunnen de dromen ook weer niet te snel uitkomen en dus verrast het niet dat Lauryn niet aangenomen wordt en op de auditie zelfs als emotieloos bestempeld wordt door de aanwezige vakjury. Ze ziet haar enige kans op succes door de vingers glippen tot ze de vriendelijke serveerster Dana (Tessa Thompson) tegen het lijf loopt, die haar meteen onderdak aanbiedt. Amper een dag later bezorgt ze Lauryn ook nog een job als boekhoudster in een lokale club, waar bazin Brenda (Karen LeBlanc) plots met een tekort aan danseressen kampt.
Veel meer dan een film is ‘Make It Happen’ een aaneenschakeling van dansscènes die er vanuit choreografisch oogpunt best fraai uit zien, maar er tegelijk voor zorgen dat het geheel erg hol aandoet. Regisseur Darren Grant heeft ervaring met muziekvideo’s en die komt hem zeker van pas, maar het maakt van hem nog niet meteen een cineast die naam waardig. Dat het verhaal bestaat uit scènes die onderling inwisselbaar zijn met andere dansfilms, nemen we de prent niet kwalijk, maar dat hij zo weinig doet om er toch uit te springen, is wel jammer.
Grant en co leggen er zich iets te makkelijk bij neer dat ze de zoveelste in het rijtje zijn en lijken nergens de behoefte te voelen om hun karakters diepgang te geven of hun verhaal ook maar ergens van de platgereden paadjes te laten afwijken. Gelukkig wordt een deel door de acteurs goedgemaakt, al kan je moeilijk van acteerprestaties als wel van charme en star appeal spreken. Zo heeft Mary Elizabeth Winstead (‘Death Proof’, ‘Die Hard 4’) voldoende uitstraling om de film op haar frêle schouders te dragen. Zijn dansfilms je ding, dan kan deze er dus zeker ook nog bij.