Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Moest de originele ‘The Taking Of Pelham One Two Three’ uit 1974 het in de eerste plaats nog van zijn zwarte humor en verbale vuurwerk hebben, dan trekt actiegeilaard Tony Scott in de 21ste-eeuwse remake alle explosieregisters open. Hij laat nauwelijks een spaander heel van de oorspronkelijke film en dient dezelfde cocktail op die hij al jaren met succes blendt. Je zou het heiligschennis kunnen noemen - een klassieker is er om met rust te laten - maar de manier waarop Scott de film naar zijn spectaculaire hand zet, weet verrassend te vermaken.

Aan de premisse is niets gewijzigd. Luitenant Walter Garber (Denzel Washington) dacht a quiet day af the office te beleven, maar krijgt er een helse trip voor in de plaats wanneer een viertal kapers een metrostel gijzelen. De leider van het team, Ryder (John Travolta), is niet bepaald dubbelzinnig in zijn eis: tien miljoen dollar, of anders zullen er slachtoffers vallen. Aan Garber de taak om de op ontploffen staande gijzelnemer in bedwang te houden, terwijl de stad - met de overspelige burgemeester op kop - alles in het werk stelt het geld te vergaren.

Wie eerder de filmische rollercoasterequivalenten ‘Man On Fire’ of ‘Domino’ zag, is reeds vertrouwd met Tony Scott’s nieuwe beeldtaal. Stroboscopische effecten, blitse montages, een luidruchtige klankband, het hoort er allemaal bij, en ook bij ‘The Taking Of Pelham 1 2 3’ is het wederom schering en inslag. Toch ontbindt de broer van Ridley z’n duivels pas echt over halfweg. Het eerste (en beste) uur focust hij zich grotendeels op de knetterende onderhandelingsgesprekken tussen Garber en Ryder, prima vertolkt door respectievelijk Washington en een uitzinnige Travolta, die in ‘Face/Off’ reeds bewezen had de perfecte bad guy te kunnen neerzetten.

Wanneer hij tijdens de finale helemaal over de top gaat, laat Scott de teugels vieren en trekt hij definitief de kaart van het hersenloze bombast. Niet toevallig ook op het moment dat deze remake zich volledig van het superieure origineel loskoppelt. In de classic werd de zaak met branie opgelost, hier met vuurwapens. Het moet ten allen tijde sensatie blijven. Door de intensiteit en de vaart waarmee Scott alles in beeld brengt, word je echter wel meegezogen en betrap je jezelf erop naar het puntje van de stoel gekropen te zijn. Een verdienste.

Kortom, ‘The Taking Of Pelham 1 2 3’ voegt weinig toe aan het origineel, maar heeft ook nergens die ambitie. Misschien kan je ‘m nog het best van al als een losstaande film bekijken, die een basisidee leent, maar er wel een volledig andere richting mee uitgaat. Scott, die bewijst als actiefilmer nog lang niet afgeschreven te zijn, raakt er ook probleemloos mee weg omdat hij kan terugvallen op twee hoofdrolspelers, die het beste van zichzelf geven in rollen die hen schijnbaar op het lijf geschreven zijn. Een opwindende brok Hollywoodiaans entertainment, die illustreert dat remakes niet per definitie tot floppen gedoemd zijn.

Peter Janssens