Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
16 Blocks
Het doet pijn om Bruce Willis in ’16 Blocks’ aan het werk te zien. De yippie-ka-yee-motherfucker van weleer is nog slechts een schim van de actiester die hij was in de jaren negentig. Met het sympathieke, maar verre van pottenbrekende ‘Hostage’ kende hij vorig jaar nog een lichte opflakkering, maar toch was ook die film niet van hetzelfde kaliber als crowdpleasers ‘Die Hard’ of ‘The Last Boy Scout’.
Voor ’16 Blocks’ sloeg hij de handen in elkaar met Richard Donner, een regisseur die zich in ongeveer hetzelfde schuitje bevindt. Donner maakte zich onsterfelijk als cineast van onder andere ‘The Omen’, ‘Superman’, ‘Ladyhawke’ en de ‘Lethal Weapon’-reeks, maar is nu al sinds acht jaar in een neerwaartse spiraal terechtgekomen. Z’n vorige, de avontuurlijke sciencefictionfilm ‘Timeline’, was één van de grootste stinkers van de laatste jaren, dus richtte hij z’n pijlen opnieuw op het actiegenre met ’16 Blocks’, een volstrekt routineuze policier waarin de uitgebluste en alcoholverslaafde Jack Mosley (Bruce Willis) de kleine crimineel Eddie (Mos Def), een belangrijke getuige, beschermt tegen een hele reeks corrupte flikken, die hem proberen te vermoorden. Jack moet Eddie op tijd in de rechtzaal krijgen, maar neemt het tegelijkertijd op tegen z’n huidige collega’s.
Het verhaaltje heeft maar weinig om het lijf; spanning is er nauwelijks, de actie is weinig opwindend en de sentimentele factor is veel te prominent aanwezig. Bovendien stevent ’16 Blocks’ al snel af op een oerconventionele en lamlendige finale, waarin rechtvaardigheid en ongewone vriendschappen centraal staan. Maar wie dacht dat daarmee alles gezegd was, wordt in de laatste vijf minuten nog getrakteerd op één van de meest pathetische en van valse sentimentaliteit doortrokken scènes die we sinds lange tijd in een film voorgeschoteld kregen.
Bruce Willis is uiteraard geen slechte acteur, maar je voelt dat de bezieling weg is. Toch is hij niet het dieptepunt van de prent; die bedenkelijke eer gaat naar Mos Def, die met z’n nasale en monotone stem zo mogelijk nog irritanter is dan Chris Tucker en Chris Rock samen. Oude rot David Morse is dan weer uitstekend op dreef, als criminele flik steelt hij moeiteloos de show. ’16 Blocks’ is een nieuw dieptepunt in zowel Willis’ als Donners carrière. Laat ons hopen dat beide ex-vaandeldragers van het genre snel een tweede adem vinden, maar eerlijk gezegd vrezen we daar een beetje voor. They’re too old for this shit!