Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Rumba
Als er in ‘Rumba’ vijftig lijnen dialoog gezegd worden, zal het veel zijn. Dit nieuwe wapenfeit van het Belgisch-Canadese regisseurtriumviraat Dominique Abel, Fiona Gordon en Bruno Romy borduurt verder op de visuele stijl die eveneens hun uit 2004 stammend debuut ‘De Ijsberg’ tekende, en legt daar weer volledig de nadruk op. Het resultaat is dan ook wederom een tegelijk bevreemdende en aanstekelijke zintuiglijke ervaring, waarbij je vooral de ogen de kost kan geven.
Fiona en Dom - twee van de drie cineasten nemen de hoofdrollen voor hun rekening en noemden de personages gemakkelijkheidshalve naar zichzelf - komen aan de kost als leraren in een klein plattelandsschooltje. Naast een vurige liefde voor elkaar delen ze ook een gemeenschappelijke passie voor de Latijnse dans, meerbepaald de rumba (wat had je gedacht met zo’n titel?). ’s Weekends gaan ze alle lokale danswedstrijden af, en met succes, want hun woonst staat stilaan vol met allerhande trofeeën die ze op die concoursen binnenrijfden.
Op een nacht lijkt hun geluk echter te keren. Op de terugweg van alweer een wedstrijd moeten ze immers onverwacht uitwijken voor een man die poogt zelfmoord te plegen, met als gevolg een auto-ongeluk waar ze beiden gehavend uitkomen, in tegenstelling tot de zelfdoder in spe die z’n poging mislukt ziet. Fiona verliest haar been en krijgt er een houten exemplaar voor in de plaats. Dom op zijn beurt lijdt aan geheugenverlies, waardoor hij zelfs zijn eigen vrouw niet meer herkent. De rumba die ze kort daarvoor nog zo zwierig tot leven lieten komen, lijkt voorgoed verleden tijd. Of toch niet?
Lijkt deze synopsis de uitgelezen voedingsbodem voor een drama over verloren dromen en lotaanvaarding, dan gaat ‘Rumba’ een totaal andere richting uit. De makers weten dat je de beste grappen uit tegenslagen haalt, en zo vangen ze veel aan met het lot van het koppel, en de ongewone omstandigheden waarin ze zich staande moeten zien te houden. De geest van wijlen beeldend bewegingstovenaar Jacques Tati waarde ongetwijfeld rond op de set van deze kolderieke kunstjeskomedie, want niet alleen ligt het visuele lekkers in het verlengde van ondermeer de avonturen van Monsieur Hulot, ook primeert een gevoel van optimisme, dat elke kleine vorm van pseudo-dramatiek meteen de kop indrukt.
Lachen geblazen, deze ‘Rumba’? Ja, en nee, want ook al doen de makers hun best om hier een heel zwierige en niet erg lang aanslepende vertoning van te maken - dit kleinood van eigen bodem klokt af na amper 77 minuten - toch slagen ze er niet om de boog altijd strak gespannen te houden. Ook de erg leuke retrotintjes (onder andere de achtergrondprojectie levert een paar geinige en unieke shots op die herinneren aan lang vervlogen tijden) kunnen niet verhinderen dat de film halfweg een dipje kent en de pret niet echt meer terugkomt. Absurde humor mag dus vooral ook niet te lang duren.