Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Burrowers
De western is nooit helemaal weggeweest, maar je kan moeilijk stellen dat het genre nog veel nieuw bloed geïnjecteerd krijgt. En als er dan toch eentje gedraaid wordt, volgt hij meestal het vastgeroeste stramien: mannen op paarden die prairieoverspannende missies ondernemen. Horrorfilms op hun beurt zijn er bij de vleet, maar ook zij blinken niet altijd uit in originaliteit. Wat doe je dan als cineast als je met iets nieuws voor de dag wil komen? Je creëert een genrehybride, die elementen uit beide filmtypes plukt en ze tot één fris geheel kneedt.
Enkele schoonheidsfoutjes niet te nagesproken doet ‘The Burrowers’ een best aardige poging om het veelal tot floppen gedoemde westernhorrorgenre (letterlijk) van onder het steppestof te halen. Zeker omdat het twee genres betreft die veelal opgetrokken zijn volgens heel specifieke wetmatigheden en nieuwe invalshoeken niet meteen voor het grijpen liggen (de reden waarom veel westerns en horrors gelijkaardige verhaalarken lijken te hebben). In de jaren zestig en zeventig lieten sommige cultfilmers Frankenstein en Billy The Kid nog clashen tegen een westernachtergrond, anno 2009 zien we wat er gebeurt wanneer cowboys en indiaantjes hun eeuwenoude strijd uitvechten, maar erachter komen dat ze niet elkanders grootste vijand zijn.
We schrijven de Dakota Territories, een afgelegen plek, een eindje verwijderd van de beschaafde (lees: bewoonde) wereld. Wanneer een pioniersfamilie verdwenen blijkt, wijzen alle vingers in de richting van een naburige indianenstam. Een stel lokale krachtpatsers schiet in het zadel en trekt de wildernis is, geruggensteund door een groep soldaten. De vijand blijkt een stuk bloeddorstiger dan verwacht. Eén voor één verdwijnen mannen uit de cohorte spoorloos, de overigen achterlatend met een boel vraagtekens. Snel is immers duidelijk dat het niet de indianen zijn die hun troepen doen slinken, maar wie dan wel? Of beter: wat dan wel?
Met z’n zanderige setting, desolate landschappen en alleen-op-de-wereld-gevoel doet ‘The Burrowers’ denken aan de horrorkomedieklassieker ‘Tremors’, met dit verschil dat deze een stuk minder grappig is van aard. Sterker nog: regisseur J.T. Petty bedoelt het allemaal bloedernstig, wat ervoor zorgt dat de entertainmentwaarde een stuk lager ligt. Niettemin slaagt hij erin een sfeer te scheppen die beklijft. De sombere soundtrack en het gevoel van wanhoop dat anderhalf uur lang als een donderwolk boven de personages hangt, echoot bij momenten zelfs naar de meditatieve stijl van ‘The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford’, al gaat alles een stuk minder diep.
Het blijft een genremix, en dus moet er ook gehuiverd worden. Het duurt betrekkelijk lang voor de monsterachtige vijand zijn neus aan het venster steekt en het trage tempo tart het geduld van de kijker, maar het low profile-karakter - dat zich doortrekt tot in de finale confrontatie tussen de schepsels en de overlevenden - maakt dat de film nergens ontspoort. Bovendien kwijten de acteurs zich puik van hun taak; ondermeer Doug Hutchison (uit ‘The Green Mile’) en Clancy Brown doen het uitstekend. Geen grote cinema, maar als originele kruising beslist verdienstelijk.