Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De beste regisseurs zijn diegene die iets nieuws toevoegen aan een formule die zo oud is als de straat. Met enkel maar zijn debuutfilm als referentie durfden we al stellen dat Rian Johnson een hele grote wordt, na zijn tweede worp - de bedriegerspastiche ‘The Brothers Bloom’ - weten we het wel zeker. Drie jaar na de geweldige film noir update ‘Brick’ neemt hij de con movie onder handen, maar niet zonder dat genre eerst in hetzelfde weemoedige én hilarische offbeat Wes Anderson-badje te soppen.
 
Al van jongs af aan hebben de broertjes Bloom de knepen van het oplichtersvak onder de knie. Stephen (Mark Ruffalo), de oudste van de twee, bedenkt de scenario’s en zijn broer Bloom (Adrien Brody) speelt er de hoofdrol in. Maar Bloom is het beu om op te draven in die ingenieus geconstrueerde verzinsels en wil ermee kappen. Stephen weet zijn broer evenwel te overtuigen voor nog één laatste scam. Het slachtoffer: de rijke Penelope (Rachel Weisz), een ietwat wereldvreemde vrouw die in de gebroeders haar ticket uit haar zielloze bestaan ziet.
 
Wat volgt, is een ‘niets is wat het lijkt’-filmpje, waarbij naarmate de plotwendingen in sneltempo op je afgevuurd worden het helemaal onduidelijk wordt wie nu precies wie aan het bedriegen is. Anno 2009 is het immers niet makkelijk om de kijker nog op het verkeerde been te zetten - we wéten nu eenmaal dat er nog een twist moet komen - en dus kiest Johnson ervoor zijn film aan te lengen met een heel leger aan plotmeanders. Je kan dat storend en gekunsteld vinden, maar op het einde van de rit blijkt de puzzel netjes in elkaar te klikken en heeft elke schakel zijn nut gediend.
 
Visueel scoort ‘The Brothers Bloom’ nog hoger. Met zijn vele prachtige locaties (o.a. Praag, Griekenland en Mexico worden door de hoofdrolspelers bezocht) oogt de film sowieso rijk aan knappe plaatjes, maar de manier waarop Johnson ze in beeld brengt en ten dienste stelt van zijn verhaal en de gemoedstoestand van de personages op het eigenste moment dat ze daar aanbeland zijn (het hand-in-hand-lopen in Praag), getuigt van een creativiteit zoals nog maar weinig filmmakers die tegenwoordig aan de dag leggen.

Tussen al die grafische vondsten door (o.a. een knappe scène waarbij de knal die een openende deur maakt, lijkt alsof een pistool dat met graffiti op de muur geschilderd is, afgaat) houdt een knap acterende cast zich staande, aangevoerd door de immer sterke Mark Ruffalo en Adrien Brody, net zo melancholisch als in ‘The Darjeeling Limited’. Maar het zijn de vrouwen die de show stelen. Een af en toe écht blozende (nog zo’n visueel foefje dat zijn effect niet mist) Rachel Weisz is innemend en ontwapenend als miljonairseenzaat die de wereld ontdekt, terwijl een woordeloze Rinko Kikuchi (uit ‘Babel’) met een simpele gelaatsuitdrukking charmeert.

Een prachtige film dus, deze ‘The Brothers Bloom’, en tegelijk een welgemeende ode aan de kracht van verhalen en hoe wij daar bereid zijn in mee te gaan. Dat Johnson er met alle bochten die zijn verhaal maakt evengoed in slaagt om aan de deur van onze hartkamer aan te kloppen, zet dit nog eens extra in de verf. “De beste cons zijn die waarbij iedereen z’n zin krijgt”, aldus Stephen. Wel, ‘The Brothers Bloom’ is een verduiveld goeie con.

Peter Janssens