Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Meisjes
“Meisjes zijn ’t allermooist op aard, niets dat hun schoonheid evenaart”, aldus één van Raymond Van Het Groenewouds vele beweringen in één van zijn grootste hits. Niet toevallig titelde Vlaams filmmaker Geoffrey Enthoven zijn muzikale melodrama zo, want naast een van joie de vivre bruisende komedie, een familiedrama én een this is spinal tap op leeftijd is ‘Meisjes’ ook een eerbetoon aan zijn titelpersonages: vrouwen die in het diepst van hun hart nog altijd meisjes zijn.
Eén van die meisjes is Claire (Marilou Mermans), een vrouw van in de zeventig die net haar man verloren is. Haar grote droom is net als in haar jonge jaren opnieuw een podium bestijgen, en dan nog het liefst van al vergezeld van haar toenmalige partners-in-crime. Voor de muziek wil Claire een beroep doen op één van haar twee zonen: Sid (Jan Van Looveren), een mislukte r&b-muzikant die enkel met het idee instemt omdat hij in geldnood zit. Wanneer Claire’s andere zoon (Lucas Van Den Eynde) de plannen van diens broer en moeder te weten komt, is die furieus. Maar Claire en haar ondertussen eveneens enthousiaste Sisters Of Love (zo heette hun groepje vroeger) zijn niet op andere gedachten te brengen: ze willen zingen, ook al past de muziek die ze brengen geenszins bij hun leeftijd.
Met Lea Couzin, Lut Tomsin en Marilou Mermans op de affiche zou je verwachten om ergens de naam van Lieven Debrauwer tegen te komen, maar gelukkig is dat niet het geval. Waar de ‘Confituur’-cineast-turned-cabaretier zijn films doorgaans potdicht plamuurt met kleffe emo-televisie, serveert Geoffrey Enthoven (‘Vidange Perdue’) ons andermaal een mix van humor en drama die wél oprecht klinkt, met drie enthousiaste leading ladies wier muzikale esbattementen eenzelfde innemende charme herbergen als die van het uit geriatrische, doch muzikale knoken opgetrokken bejaardenkoor uit ‘Young@Heart’.
Het is helemaal niet moeilijk om van ‘Meisjes’ een foute freakshow te maken, maar scenaristenduo Jean-Claude Van Rijckeghem en Chris Craps benaderen hun karakters met respect. Meer dan over muziek gaat deze aandoenlijke dramedy over het najagen van je dromen, en over die vooral nooit op te geven, welke leeftijdsbarrière mogelijk overwonnen dient te worden. Dat de droom van zowel de oude moeder als de ruigste van haar zonen dezelfde is, is een leuke bijkomstigheid die het scenario extra kruidt, evenwel zonder te veel in clichés te vervallen.
Toegegeven, de afloop is niet geheel onvoorspelbaar, en af en toe voel je de makers iets te nadrukkelijk op de juiste knopjes duwen, maar het is de naturel acterende cast die de film toch naar een hoger niveau tilt. Mermans, Tomsin en Couzin deden nooit beter, terwijl nieuwkomer Jan Van Looveren bewijst meer te zijn dan een one trick pony. Enkel Lucas Van Den Eynde tracht zich staande te houden in een rol waar weinig vlees aanhangt en dus weinig meer uit te halen viel dan een clichévertolking. Een hartverwarmende tragikomedie met grappen die écht werken niettemin, die bovendien een ode brengt aan de helende kracht van muziek. Ze maken ons inderdaad zo zot, meneer, die meisjes.