Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Tenderness
“Je hebt mensen die het genot najagen en je hebt er die op de vlucht gaan voor hun pijn”, dixit detective Cristofuoro op de voice-over aan het begin van ‘Tenderness’. Het klinkt niet bepaald luchtig en je weet meteen wat je te wachten staat: een intriest drama waarin vooral personages van die tweede soort opgevoerd worden. Gehavende, gekwetste zielen die stuk voor stuk hun leed trachten te verzachten. Maar de manieren waarop ze dat proberen te doen, blijken echter niet altijd zo heilzaam.
‘Tenderness’ voert drie personages op, wiens levens in elkaar verstrengeld raken. Er is de jonge Eric Poole (Jon Foster uit ‘The Door In The Floor’), die nadat hij zijn bloedeigen familie om het leven bracht uit de jeugdgevangenis wordt vrijgelaten. Dat is sterk tegen de zin van Cristofuoro (Russell Crowe in zijn meest low profile-rol in jaren!), die in Eric een potentiële moordenaar ziet. Hij gelooft niet dat de moord op zijn ouders een eenmalige uitschuiver was, maar dat Erics psychotische kant het in de toekomst opnieuw zal halen van zijn rationele. Hij besluit je jonge delinquent met argusogen te volgen, al moet hij daarvoor in zijn privéleven binnendringen.
Wanneer detective Cristofuoro de tante van Eric (Laura Dern), bij wie de jonge dader nu inwoont, een bezoekje brengt, leert hij dat Eric alweer op pad is. Die is op weg naar een dorpje wat verderop waar hij afgesproken heeft met een meisje dat hij in de gevangenis leerde kennen. In de auto treft Eric echter de 16-jarige Lori (Sophie Traub) aan, een sombere tiener die meermaals ten prooi viel aan de seksuele avances die de minnaars van haar moeder maakten en daardoor nu ook getekend door het leven gaat. Eric is niet meteen gediend met haar aanwezigheid, maar als zij meer over hem blijkt te weten dan hij zelf vermoedde, worden de twee toch zielsverwanten. Op hun manier.
De affectieve wisselwerking tussen de drie protagonisten maakt van ‘Tenderness’ een erg interessante, doch geen goede film. Dat de personages opvallen en zelfs op je sympathie kunnen rekenen - alle drie hebben ze hun (onderbouwde) motieven om te doen wat ze doen - hangt grotendeels ook samen met de verbluffende vertolkingen die de acteurs leveren. Crowe staat bijzonder sterk te acteren als een flik die emotioneel gebukt gaat onder de comateuze toestand van zijn vrouw, Traub is geloofwaardig als fatalistische tiener en Foster maakt van zijn jeugddoder geen cliché.
Ondanks dat gebundelde talent en intrigerende script weet de film toch niet aan de ribben te kleven, en dat is grotendeels de fout van regisseur John Polson. Die maakte eerder de thrillerflops ‘Swimfan’ en ‘Hide And Seek’, en je voelt dat hij met dit (zwaardere) bronmateriaal geen weg weet. Nooit vindt hij de middenweg tussen een psychologisch drama en een meeslepende thriller. Bovendien is de nogal opdringerige soundtrack eerder irriterend dan ondersteunend en kruipt de film aan een traag tempo voorbij. Ergens is het jammer, want met zulk uitgangspunt (het verhaal klikt best netjes in elkaar) en fijne acteurs die voorhanden zijn, had hier veel meer ingezeten.