Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Zes jaar zijn er intussen verstreken sinds Richard Curtis’ regiedebuut ‘Love Actually’. Het recept voor die romantische ensemblefilm lijkt zich ook nu weer te herhalen: verzamel een reeks goeie acteurs, verweef een aantal verhaallijnen door elkaar en werk toe naar een finale waarbij alles bij elkaar komt. Destijds ging het om een romantische komedie, ditmaal mag je ‘romantiek’ gerust vervangen door ‘nostalgie’. Zo neemt Curtis ons mee naar een tijd waarin piratenzenders nog non-conformistisch op de vrije wateren dobberden.

De anorexische plot laat zich als volgt omschrijven: anno 1966 zendt piratenzender Radio Rock uit van op een schip in de Noordzee, en dit 24 uur per dag, zeven dagen per week. De illegale zender groeit uit tot een ware hype wanneer blijkt dat de jeugd er helemaal wild van is en op elk moment van de dag afstemt om hun favoriete presentatoren aan het werk te horen. Wanneer de regering beslist alles op alles te zetten om deze zender uit de ether te halen, neemt hun populariteit alleen maar toe.

‘The Boat That Rocked’ schiet zeer aardig uit de startblokken, en aan alles merk je dat Curtis de tijd van de piratenzenders zelf heel bewust beleefd heeft. Met behulp van een briljante soundtrack - o.a. The Rolling Stones, The Kinks, Procol Harum en Cat Stevens passeren de revue - weet hij treffend de tijdsgeest van toen op te roepen. Het eerste halfuur is zonder twijfel het beste, want daarin freewheelt de scenarist-regisseur dat het een lieve lust is, evenwel nooit zonder te amuseren. De grappen zijn dan wel niet niet van een constant hoog niveau (kijk, daar loopt iemand tegen een lantaarnpaal!), maar de charme waarmee ze gepresenteerd worden, volstaan om je mondhoeken op glimlachmodus te zetten.

Na een tijdje rijst echter de vraag hoelang Curtis een film als deze kan rekken, louter en alleen terend op de sfeer van de gouden jaren zestig. Van een plot is immers nooit sprake, en de personages zijn lang niet voldoende uitgewerkt om naar een plaatsje in je hart te solliciteren. Verduiveld lang, zo blijkt toch. In de tweede helft speelt de prent misschien een beetje van zijn ongedwongenheid kwijt (de ‘Titanic’-finale is geen topper), maar de leuke visuele én muzikale vondsten (Cat Stevens’ ‘Father And Son’ kon niet treffender gebruikt worden) houden deze boot op precies de juiste knopensnelheid.

Philip Seymour Hoffman, Bill Nighy en Rhys Ifans stelen de show als respectievelijk The Count, een Amerikaanse presentator die the time of his life beleeft, de aanvoerder van het piratenteam én een door jonge vrouwen aanbeden Britse dj. Voorts blijkt ook Nick Frost (‘Shaun Of The Dead’, ‘Hot Fuzz’) zich te amuseren, en dat werkt uiterst aanstekelijk. Minder in de smaak valt dan weer Kenneth Branagh die de Britse overheid representeert en wiens rol eerder thuishoort in Blackadder dan in een pretentieloze komedie. ‘The Boat That Rocked’ bulkt niettemin van de goeie ideeën en vooral van een fantastische muziekmix, wat ons maar al te graag op Curtis’ frequentie doet afstemmen.

Extra’s (Blu-ray): een heuse waslijst aan verwijderde scènes toont hoelang de film had kunnen duren. Van ons had er gerust een cut mogen bestaan waarin ze alle verwerkt waren. Daarnaast is er nog een audiocommentaar met ondermeer regisseur Richard Curtis en acteur Nick Frost én vinden we een reeks (een zestal) featurettes terug over de productie. Leuk allemaal, maar het zijn de vele deleted scenes die dit waarlijk de moeite maken.

Peter Janssens