Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Waar Alfred Hitchcock er met zijn bewerking van het gelijknamige toneelstuk van Noël Coward niet in sloeg de ziel van het bronmateriaal te bewaren, blijft Brits filmer Stephan Elliott (‘The Adventures Of Priscilla, Queen Of The Desert’) hondstrouw aan Cowards werk. Niet moeilijk als je weet dat Hitch reeds in 1928 een bewerking op pelliculle vastlegde en dat deed zonder dialogen - het was het tijdperk van de stomme film - terwijl bij ‘Easy Virtue’ alles draait om de zwierige oneliners die aan honderd in het uur afgevuurd worden.

Zodoende maakt Elliott uiterst dankbaar gebruik van de uitstekende, vlot gepende en pittig gekruide conversaties van weleer, alleen blijken die tachtig jaar na dato lang niet meer zo’n impact te hebben als weleer. Over de geschiedkundige waarde van het originele stuk spreken we ons niet uit, maar op de verfilmbaarheid ervan staat duidelijk een vervaldatum. En die is al met enkele decennia overschreden. Dit verfilmde toneel (je hoort daadwerkelijk de planken kraken) mag dan misschien af en toe de juiste snaar raken, de thema’s die het aankaart, zijn ondertussen zo voorbijgestreefd dat je onmogelijk in het verhaal kan opgaan zoals de nochtans goed vertolkte hoofdpersonages dat doen.

Wanneer de jonge Engelsman John Whittaker (Ben Barnes uit ‘Prince Caspian’) valt voor de Amerikaanse Larita (een goed gecaste Jessica Biel) besluit hij meteen met haar te trouwen. Hij voelt zich in de zevende hemel, maar merkt snel op dat het thuisfront niet opgezet is met zijn prille huwelijksgeluk. Wanneer John zijn kersverse eega meeneemt naar zijn ouderlijk huis blijkt de stemming daar onder het vriespunt. Sterker nog: zijn moeder (Kristin Scott Thomas), geboren met een stiff upper lipp, blijkt een hekel te hebben aan haar zoons echtgenote met haar easy virtues.

Wat volgt, is een portie sociaal gelaagd interbellumkolder annex -melodrama, dat nooit het evenwicht tussen de twee vindt. De dialogen zijn grappig en ad rem, maar moeten soms de duimen leggen voor domme slapstick (er gebeurt iets pijnlijks met Thomas’ chihuahua), terwijl de meer diepzinnige scènes nooit tot op het bot gaan. Nochtans kan je bezwaarlijk zeggen dat Elliott zijn pappenheimers niet kent. Met een natuurlijk gevoel voor ritme wekt hij de tijd van toen terug tot leven, en dat doet hij niet enkel met een goede montage, maar ook met somptueuze decors, prachtige kledij (let vooral op Biel’s outfit) en andere historisch correcte details. Zelfs de bigbangklankband, die verouderde versies van moderne songs bevat, werkt wonderwel.

Na verloop van tijd breekt echter de spanningskoord en ook al tovert het script in zijn finale acte nog een nieuw mysterie-element uit de mouw, het mag niet baten. Het is allemaal te voorspelbaar. Jessica Biel amuseert zich niettemin kostelijk, maar het zijn Kristin Scott Thomas en Colin Firth (als Johns vader, een ex-WO I-soldaat die de lost generation vertegenwoordigt) die met de film aan de haal gaan. De acteurs houden het zaakje zeker recht, maar kunnen niet verhinderen dat de ‘schandalen’ die hier de revue passeren (en dus bij uitbreiding het scenario) anno 2009 weinig wereldschokkend aandoen.

Peter Janssens