Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Als kleinere animatiestudio is het bijna onmogelijk opboksen tegen de majors en dus moet je een stijl vinden waarmee je opvalt. Dat hebben de makers van ‘Igor’ goed begrepen. Ook al ogen de tekeningen niet altijd even inventief - zo wordt er gretig leentjebuur gespeeld bij het universum van Tim Burton en Henry Selick - toch valt niet te ontkennen dat het eindresultaat er zeer aardig uitziet. Beter goed beïnvloed dan slecht verzonnen is een leuze die zeker en vast voor ‘Igor’ opgaat, want ook het titelpersonage lijkt weggelopen uit de creatieve atmosfeer van ‘The Nightmare Before Christmas’.

Igor is het hulpje van een geniale uitvinder van monsters die rondloopt met de grote droom om ooit zelfs eens een monster te scheppen. Plots krijgt hij de kans van zijn leven wanneer zijn baas zichzelf explodeert tijdens het ontwerpen van een nieuw creatuur. Samen met Brain, een niet al te clever stel hersenen op sterk water (je moet het zien om het te geloven), en het chagrijnige konijn Scamper gaat Igor aan de slag met als doel de jaarlijkse monsterwedstrijd in z’n thuishaven Malaria te winnen. Het lukt Igor om een reusachtig monster te scheppen, maar ze blijkt allesbehalve angstaanjagend te zijn.

Een briljant openingshalfuur, waarin we kennismaken met de knotsgekke doch innemende karakters, zet de toon voor een instant-klassieker, maar wat volgt, kan de torenhoge verwachtingen die regisseur Tony Leondis - hij heeft talent, dat is duidelijk - daarvoor gecreëerd heeft lang niet inlossen. Zonder veel succes zoekt de film vruchteloos naar het evenwicht tussen humor en dramatiek (jawel, ook hier passeert menig moraal de revue). De donkere setting en de vaak griezeligere (en ook creatieve) ideeën contrasteren bovendien te fel met de zeemzoeterigheid van het verhaaltje dat lang niet zo alternatief is als de prachtige beeldvoering doet vermoeden.

Een dubbeltje op zijn kant dus, want ook al weet de film op het einde van de rit moeilijk te overtuigen, toch hebben we tegen dan al lang de personages in ons hart gesloten. Igor lijkt zo weggelopen uit een roman van Roald Dahl, Brain is de zonder twijfel meest crazy vondst die we het laatste jaar in een animatiefilm tegenkwamen (stel je even voor: hersenen in een bokaal met wieltjes eronder én een robotarm eraan vast!) én het suïcidale, maar onsterfelijke konijn Scamper is zo hilarisch dat je alleen al bij de gedachte eraan opnieuw een lachkramp krijgt. Al zullen de daaraan zeer toepasselijk verbonden stembanden van Steve Buscemi daar ook wel iets mee te maken hebben.

Ondanks zijn euvels - een gammel script dat focus mist en uiteindelijk te simpel blijkt om zelfs maar anderhalf uur te boeien - is ‘Igor’, door zijn monsterthema en aparte beeldtaal niet geschikt voor de allerkleinsten, zeker het ontdekken waard, al was het maar vanwege zijn visuele kwaliteiten en een stemmencast die er absoluut zijn mag (naast de showstelende Buscemi geven ook John Cusack en John Cleese met trefzeker stemmenwerk het beste van zichzelf). Het maakt het alleen maar meer spijtig dat het geheel een beetje te licht uitvalt.

Peter Janssens