Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Hollywood begint anno 2009 op een kennel te lijken. In ‘Hotel For Dogs’ zagen we hoe een groepje kinderen zich inzetten voor armlastige weeshondjes, in ‘Bolt’ kwam een showbizzviervoeter plots op eigen benen te staan en in ‘Beverly Hills Chihuahua’ ontdekte de wandelende modeaccessoire uit de titel zijn Mexicaanse roots. Er is nog wel plaats voor een blaffertje meer, moet regisseur David Frankel (‘The Devil Wears Prada’) gedacht hebben toen hij zijn oog liet vallen op het boek ‘Marley & Me: Life And Love With The World’s Worst Dog’.

Die autobiografische roman was van de hand van journalist John Grogan, meteen ook het hoofdpersonage (of toch één van) in de film. Samen met zijn lieflijke vrouw Jenny (Jennifer Aniston) verhuist hij naar het zonovergoten Florida, waar ze op termijn een gezin willen starten. Maar voor het zover is, besluiten ze - bij wijze van voorbereiding - een hond in huis te halen. Hun oog valt op een innemend snoezige labradorpup, die ze Marley dopen. Wat lijkt op een simpele klus wordt echter een ware nachtmerrie als blijkt dat hun trouwe buddy uitgroeit tot een bijna 50kg wegende kolos die er de poot niet voor omdraait om de woonkamer op stelten te zetten of de hondentrainer het bloed van onder de nagels te halen.

Maar ‘Marley & Me’ gaat niet enkel over de kwispelaar uit de titel. Terwijl die ouder wordt, zien we ook hoe zowel John als Jenny zich op professioneel gebied settelen en hoe ze de verschillende stadia van het gezinsleven doorlopen. Wanneer ze een eerste kindje krijgen zet dit hun wereld al danig op hun kop (denk aan ruzies over opstaan in het holst van de nacht en alle andere kleine ergernissen die het ouderschap soms met zich meebrengt). Uiteindelijk groeit hun gezin uit tot een driekoppige kroost, in wiens levens Marley een belangrijke rol zal spelen.

Voor een boekverfilming is het verhaal van ‘Marley & Me’ maar doodgewone kost. De belevenissen die hij in zijn roman beschreef, zullen de echte John Grogan wellicht nauw aan het hart liggen (erg logisch), maar ze zijn allemaal zo alledaags dat je niet het gevoel hebt dat dit verhaal per sé verfilmd moest worden. Elk excuus is goed om een leuke romantische komedie te maken, zou je denken, maar deze prent is lang niet zo grappig als zijn inlay laat uitschijnen en voor de romantiek hoef je het ook niet te doen. Veeleer is dit een familiedrama, uit het leven gegrepen, maar zo doodgewoon dat je er nauwelijks van kan wakker liggen.

Bovendien laat cineast Frankel het niet na zijn verhaal in een zeer zeemzoeterig badje te soppen, wat maakt dat de mogelijke ontwapenende spontaneïteit die deze vertelling nog zou kunnen herbergen daardoor helemaal de kop ingedrukt wordt (helemaal bij de ultrakleffe, langgerekte finale). Gelukkig zijn Owen Wilson, Jennifer Aniston en vooral Alan Arkin in een leuke bijrol wel op dreef en doen ze het best aardig. Net als de 22 verschillende honden die gebruikt werden om gestalte te geven aan Marley.

Extra’s (dvd): een reeks documentaires (een vijftal) vinden we ondermeer terug, maar vooral het erg ruime aanbod verwijderde scènes en de grappige blooper reel is een zeer leuke surplus.

Peter Janssens