Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De chaostheorie is binnen de wiskunde de populaire benaming voor het gebied dat het gedrag van bepaalde dynamische systemen onderzoekt, de omstandigheden waarbij de zogeheten deterministische chaos optreedt en welke eigenschappen daaraan zijn toe te schrijven. Zo blijkt dat de schijnbare wanorde die chaos is soms ook heel geordend tot stand komt. Dat zien we ook terug in ‘Chaos Theory’, een aandoenlijke tragikomedie waarin het zeer gestructureerde hoofdpersonage na een boel onverwachte tegenslagen besluit de teugels te laten vieren.

Frank Allen (Ryan Reynolds) leeft volgens strikte regeltjes en patronen. Om achttien over gaat hij het huis uit, zoveel later neemt hij de ferry, en ga zo maar door. Alles is tot in de puntjes georganiseerd. Wanneer zijn vrouw (Emily Mortimer) de klokwijzer echter een tien minuutjes vooruit schuift, raakt Franks schema volledig in de war en zet dit een ketting van onverwachte gebeurtenissen in gang. Frank komt te laat op zijn lezing, belandt in bed met een blondine, crasht met zijn wagen, brengt een zwangere vrouw naar het hospitaal én komt vervolgens achter een schokkende ontdekking die z’n leven danig op zijn kop zet.

‘Chaos Theory’ laat zich wellicht nog het best omschrijven als een neurotische versie van Scorsese’s alles-loopt-in-het-honderd-klassieker ‘After Hours’, maar dat is slechts gedeeltelijk waar. De opeenvolging van bizarre wendingen ruimt iets over halfweg plaats voor een meer doorleefd drama over een man die de waarden in zijn leven een nieuwe plaats moet zien te geven. Dat klinkt melig, maar zulk pad bewandelt ‘Chaos Theory’ nooit. Met een speelduur van nog geen anderhalf uur gaat het allemaal ook erg snel vooruit en word je als kijker weinig tijd gegund om bij de dingen te blijven stilstaan.

Dat is misschien ook het enige minpunt van de film. Het hoofdpersonage wordt met de nodige uitdieping neergezet (we blijven bijna constant in zijn spoor), maar dat is ten koste van de nevenpersonages die er nogal bekaaid vanaf komen. Vooral Franks beste vriend krijgt bitterweinig om handen, ook al maakt hij een vitaal deel uit van de plot. Toch moet je op het einde van de rit besluiten dat ‘Chaos Theory’ wonderwel op je in weet te werken. Je hebt veel zin om zelf even alle verplichtingen aan de kant te schuiven en net zoals Frank total loss te gaan. De rationele grens voorbij.

Ryan Reynolds blijkt de juiste man op de juiste plaats. Wat hij in ondermeer ‘Fireflies In The Garden’ en ‘Definitely, Maybe’ liet zien, zet die stelling kracht bij. We hopen dan ook dat hij zich in de toekomst nog meer op dit soort rollen gaat toeleggen en het actiewerk aan anderen overlaat (‘X-Men Origins: Wolverine’, iemand?). Ook Emily Mortimer, immer lieftallig én immer op dreef, doet het aardig. Net zoals Townsends karakter scenariogewijs niet uit de verf komt, blijft ook zijn vertolking steken in een net-niet-stadium. De enige valse noot in een voorts verrassend aardig kleinood.

Extra’s (dvd): een set weggelaten scènes, die wat ons betreft ook gerust in de film hadden gekund. De speelduur was sowieso vrij beknopt.

Peter Janssens