Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Vraag aan honderd mensen wie ‘The Nightmare Before Christmas’ regisseerde, en negenennegentig zullen Tim Burton antwoorden, de bezieler van het project, maar niet de cineast. Die laatste eer was immers weggelegd voor de destijds nobele onbekende Henry Selick, die zich heel z’n carrière lang al heeft toegespitst op animatie. Zelfs de enige live action film die op zijn palmares (het pijnlijk geflopte ‘Monkeybone’) prijkt, bevatte een belangrijk aandeel geanimeerde passages. Beweren dat de man zich vertrouwd is met de animatiewereld zou dus een understatement zijn.

Toch weet zijn nieuwste, het ambitieuze ‘Coraline’, maar sporadisch de sfeer van zijn debuutfilm op te roepen. En precies omdat Selick zo angstvallig zijn best doet, ontaardt deze best mooi gemaakte, maar nooit helemaal tot leven komende film in een onevenwichtige film die te vaak tussen sublieme pieken en diepe dalen schommelt. Naast de regie nam Selick tevens het scenario voor zijn rekening, waarvoor hij zich baseerde op de gelijknamige roman van Neil Gaiman (‘Stardust’). Dat blijkt inhoudelijk niet zo sterk uit te vallen, waardoor de film gedurende zijn voor een stopmotion-project lange duur niet altijd even boeiend is.

Coraline (Dakota Fanning) is een jong meisje dat samen met haar ouders haar intrek neemt in hun nieuwe woonst, een pittoresk huisje op het platteland. Terwijl haar moeder zich over het huishouden bekommert en vader druk bezig is met zijn werk verveelt het jonge meisje zich te pletter. Tot ze op verkenning trekt in hun nieuwe woonst en er een deur aantreft die toegang biedt tot een andere wereld, waar ze kennismaakt met een andere versie van ondermeer haar vader, moeder en buurjongen. Ze ontdekt dat de bedoelingen van haar andere ouders niet zo zuiver op de graat zijn.

De vele excentrieke personages die Coraline’s pad kruisen, bezorgen deze film een hoog ‘Alice In Wonderland’-gehalte, maar dan wel gefilmd in de intussen gekende stop motion stijl. Je kan natuurlijk niet anders dan ontzag hebben voor de manier waarop een team van ruim 500 mensen tot dit resultaat komt, maar een film is nog altijd meer dan de som van zijn onderdelen. Het kunstje van de knappe animatie is anno 2009 uiteraard nog niet uitgewerkt, maar scènes die louter een functie hebben omdat ze er in 3D wel eens knap zouden kunnen uitzien (de pianohanden), voegen niet erg veel toe aan de film an sich. Maar dat het er knap uitziet, daar willen we niet op afdingen (bekijk de film maar eens op Blu-ray, om van te smullen).

‘Coraline’ bevat veel van die momentjes, wat maakt dat het verhaal zelf moeilijk op gang komt. Op de keper beschouwd is dit een griezelverhaal voor kinderen, wellicht te eng voor de allerkleinsten, maar dan weer veel te jeugdig voor iedereen ouder dan vijftien jaar. Dat maakt de film niet makkelijk voor een doelgroep te catalogeren en het doet ons ook afvragen wie er precies het meest van behoort te genieten. Het spookgedeelte (de laatste veertig minuten, het beste deel van de film) bevat wel nog een aantal interessante ideeën, maar heel die subplot wordt net iets te laat op gang getrokken. Mooi verpakt, niettemin.

Extra’s (Blu-ray): de extra’s bestaan uit enkele making of-filmpjes (een documentaire van iets meer dan een halfuur en een paar kortere docuutjes over de stemmencast die hun vocalen aan de personages lenen en over de sfeer die Gaiman en Selick trachtten op te roepen), verwijderde scènes en een audiocommentaar. Gezien de Blu-ray-uitgave naast de 2D-versie ook de film in 3D bevat, vind je in het doosje ook nog een set brilletjes.

Peter Janssens