Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

21ste-eeuwse fetisjactrice Audrey Tautou (‘Le Fabuleux Destin D’Amélie Poulain’, ‘Un Long Dimanche De Fiançailles’) verklaarde niet heel lang geleden dat zij en Jeunet spraken over een onofficiële trilogie. Afgaande op de werksnelheid van die laatste zal dat niet voor morgen zijn, want tussen zijn laatste en tweede samenwerking met Tautou en zijn nieuwste, deze ‘Micmacs À Tire-Larigot’, nam hij een pauze van zomaar eventjes vijf jaar. Een periode van herbronning? We kunnen het ons niet voorstellen, want zijn recentste worp sluit naadloos aan bij z’n gekende stijl: visuele spielerei (wat een kleurenpaletten!), clowneske grappen en een goedhartige moraal.

Het hoofdpersonage luistert naar de naam Bazil (een zondermeer geweldige rol van ‘Bienvenue Chez Les Ch’tis’-komiek Dany Boon), een pechvogel eersteklas als het om wapens gaat. Zo zorgde een in de Marokkaanse woestijn ontplofte landmijn er jaren geleden voor dat hij als wees door het leven moest, terwijl een kogel die recent zijn hersenen doorboorde - na een uit de hand gelopen shoot-out - als gevolg heeft dat hij op elk ogenblik de pijp aan Maarten kan geven. Wanneer hij uit het ziekenhuis ontslagen wordt, is hij berooid en dakloos, maar gelukkig niet voor lang.

De arme doch uitermate fantasierijke Bazil (zie hem erg creatief links en rechts een duitje scheefslaan) wordt opgevangen door een bende kleurrijke misfits, die in een van kop tot teen gerecycleerd huis op een stort resideert. Wanneer Bazil, die zich snel thuis voelt bij het circusachtige volkje waarbij elkeen wel een andere eigenaardigheid heeft, op een dag op twee gebouwen de logo’s van de twee tot zijn miserie bijgedragen wapenproducenten spot, besluit de tikkende tijdbom die hij geworden is om wraak te nemen. Daarbij wordt hij geruggensteund door z’n nieuwbakken vrienden, die een ingenieus plan bedenken om de twee firma’s tegen elkaar op te zetten.

De premisse lijkt misschien wat eenvoudig, maar wat Jeunet ermee aanvangt, zal je frivool dartelend de zaal doen verlaten. Zijn passie voor de charmante cinema van weleer spat met rasse schreden van het scherm: de begingeneriek refereert aan de statische doch imponerende credits, eigen aan de jaren ’40 en ’50; het hoofdpersonage lipt vlot dialogen uit de romantische klassieker ‘Casablanca’ mee; de speelse mise-en-scène waarmee de Franse filmer de ‘Mission: Impossible’-achtige capriolen van de ongebruikelijke helden inblikt, laat een Chaplin-esque indruk na. Een van cinefiele verwijzingen bol staande tierlantijntjesjukebox met een kamerbrede glimlach op het gezicht van de kijker als resultaat.

Toegegeven, de in de voorthuppelende plot verweven aanklacht aan het adres van de wapenindustrie komt er niet helemaal uit, maar het is duidelijk dat het Jeunet daar ook niet echt om te doen was. Maar een film moet nu eenmaal een kapstok hebben en aan deze kan-ie een erg leuke caper comedy ophangen, die je zal doen gniffelen van plezier. Ondanks de stroeve, nogal rommelige start neemt de cineast daarna rustig de tijd om zijn rariteitenkabinet (zulke gekke personages zag je in geen tijden bij elkaar) voor te stellen. Het duurt dan ook niet lang vooraleer ze, net als de film zelf, een plaatsje in je hart hebben veroverd.

Peter Janssens