Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De jongste prooi van de remakegolf die het horrorgenre overspoelt, is ‘The Last House On The Left’, een update van Wes Cravens gelijknamige origineel uit 1972, op zijn beurt al een herinterpretatie van het in de Middeleeuwen gesitueerde ‘The Virgin Spring’ van Ingmar Bergman uit 1960. Het originele uitgangspunt viert volgend jaar dus zijn vijftigste verjaardag, maar zoveel jaar na dato is ze nog altijd even briljant als eenvoudig.

Die verhaalt de lotgevallen van twee jonge meiden die de fout maken een knul naar diens motelkamer te volgen om er wiet te scoren. Niet echt ‘n vuiltje aan de lucht (met uitzondering van de wietrook) tot de vader, diens lief en de oom van die knaap hun opwachting maken. Die blijken op de vlucht voor de politie en kunnen elke getuige missen als kiespijn. De twee laten lopen is geen optie en dus nemen ze hen mee op hun vlucht. Die loopt echter grondig fout en voor de twee meisjes het beseffen, vallen ze ten prooi aan de dierlijke driften van hun belagers. Eén van de twee (Paige) bekoopt het met haar leven, de ander (Mari) weet te ontsnappen nadat ze eerst brutaal verkracht werd. Door een speling van het lot - en het noodweer die hen in de richting van het dichtstbijzijnde huisje duwt - belanden de belagers in het huis van Mari’s ouders.

Het vervolg laat zich raden. De dochter raakt zwaar gewond thuis, en vader- en moederlief hebben aan een paar aanwijzingen genoeg om te concluderen dat hun onbekende gasten (ze verblijven in het gastenhuisje) verantwoordelijk zijn voor de precaire toestand van hun enige spruit. Wraak is het enige wat door hun hoofd spookt, en dus mag het niet verbazen dat de tweede helft van de film uitsluitend bestaat uit met veel bloed en andere gruwel in scène gezette afrekeningen. Regisseur Dennis Iliadis probeert de sfeer van de niet eens zo sterke seventies-versie te bewaren en gaat voor honderd procent voor een exploitationfilm.

Wie met vertrouwd is met het genre, zal hier niks nieuws onder de zon vinden. De finale is bovendien ietsje te donker in beeld gezet om echt meegesleept te worden door de fraaie set pieces die de Griekse cineast, die de brutaliteit niet schuwt, voor ogen had. Dat de plot (ook al zit het met de pitch wel goed) van dit genre films aan magerzucht lijdt, is al jaren een stelregel en lijkt inherent aan het hedendaagse gruwelgenre. Het verhaal heeft dan ook in wezen even weinig om het lijf als de twee uitdagende grieten die vooral gecast zijn omdat hun snoetje en rondingen fraai uitvallen.

Toegegeven, ‘The Last House On The Left’, met vertolkingen van ondermeer Sara - ik treed in de voetsporen van mijn vader - Paxton, Tony Goldwyn en Monica Potter, is niet beter of slechter dan de film waaraan hij niet zozeer een ode brengt, maar wel de structuur van leent. De originele heeft doorheen de jaren een cultstatus opgeëist. Nu is het afwachten of deze nieuwe versie eenzelfde status zal veroveren.

Extra’s (Blu-ray): op de Blu-ray vind je zowel de bioscoopversie terug als de extended cut die te extreem was voor de bioscoop en op internationale tegenkanting van allerhande commissies kon rekenen. Vanuit die optiek kan je het niet meteen als een verrassing beschouwen dat die verlengingen vooral in de niet geringe huiverstukken te spotten zijn. Verder treffen een ‘achter de schermen’-docu aan, maar met zijn drie minuten valt die wat karig uit, én een rist verwijderde scènes, dan weer wel goed voor ongeveer negen minuten aan materiaal dat in geen van beide cuts belandde.

Peter Janssens