Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Toen Guy Ritchie in 1998 doorbrak met ‘Lock, Stock And Two Smoking Barrels’ en die film een paar jaar later met ‘Snatch’ opvolgde, werd hem door velen verweten iets te nadrukkelijk op ideeënjacht te zijn gegaan bij Amerikaans cultfilmer Quentin Tarantino. Helemaal ongelijk hadden ze wellicht niet, maar toch is de Britse cineast en ex van Madonna er doorheen de jaren in geslaagd zich die stijl eigen te maken (zie bijvoorbeeld het voortreffelijke ‘RocknRolla’). Zodanig dat er op hun beurt filmmakers zijn opgestaan die openlijk naar de stempel ‘de nieuwe Guy Ritchie’ solliciteren.

Adrian Vitoria is zo iemand. Zijn nieuwste worp, ‘The Crew’, is een misdaadfilm die zelfs geen millimeter afwijkt van alle stereotiepen die je in het handboek ‘How to make a British gangster flick’ terugvindt. Dat resulteert in een film die zo hip is dat het je na een halfuur al op de zenuwen werkt, die een plot serveert waarin personages en twisten opduiken dat het een lieve lust is waardoor je halfweg helemaal de draad kwijt bent, die naar traditie zijn muziek luidruchtig opdient en niet in functie van de film als wel in functie van de decibels én die een karakter vooropstelt dat het liefst van al uit the business wil stappen, maar zich nog op één laatste klus werpt. Geeuw!

Gerard, kortweg Ged, (Scot Williams) is de oudste van twee broers - z’n jongere bloedverwant Ratter (Kenny Doughty) zit ook in zijn bende - en het liefst van al wil hij zijn criminele leventje achter zich laten om een deugdzaam bestaan op te bouwen met zijn vrouw en zoontje. Makkelijk gezegd evenwel wanneer er zoveel op til is in de crime scene. De moord op een voornaam onderwereldfiguur doet the king of crime Franner (Stephen Graham uit ‘This Is England’) uit zijn tent komen, vastberaden de dader te klissen. En ook Gerards broertje zit ondertussen met zijn neus in niet zo koosjere zaakjes.

Wat opvalt aan ‘The Crew’, is Adrian Vitoria’s fascinatie voor seks en bruut geweld. Dat deze twee ingrediënten anno 2009 vaste prik geworden zijn in (Britse) gangsterfilms is bekend, maar hier dienen ze geen enkel doel. Zo houdt één van de personages er een fascinatie voor corpulente vrouwen op na (wat een van de pot gerukte scène met een prostituee met zich meebrengt!), belandden twee vrouwen van misdadigers samen met elkaar in bed en timmeren Geds broer en diens partner in crime zonder duiding een koppel in elkaar na ze eerst seksueel te hebben vernederd. Niet voor doetjes dus, maar het leidt allemaal nergens heen.

Ondanks de hondsbrutale stijl gaat ‘The Crew’ ook niet vlot vooruit. Met zijn twee uur duurt de film zeker een halfuur te lang en vooral het eerste uur sleept een stevig eind aan. Van het tweede luik weet Vitoria niettemin nog iets te maken. Je kan niet zeggen dat de man geen camera kan vasthouden (hij heeft goed naar zijn voorbeeld gekeken) en een sporadisch opduikende sterke set piece verraadt wel degelijk talent, maar het verhaal laat je amper toe te geven om de criminele personages. Laat staan dat je in het complexe kluwen - een overdaad aan subplots en overbodige passages nekt de film - exact kan zeggen wie wat voorstelt.

Peter Janssens