Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Regisseur Eric Red was in de jaren tachtig scenarist van o.a. ‘The Hitcher’, ‘Near Dark’ en ‘Blue Steel’ (hun tijd definiërende films), maar verzeilde daarna in een sukkelstraatje; zijn laatste film dateert zelfs al van 1996. Ook Famke Janssen zoekt al een poosje naar haar retour. Zo maakte ze wel deel uit van het decor in de ‘X-Men’-trilogie (je kan niet echt stellen dat ze daar een opvallend personage neerzette) en speelde ze in een succesproductie als ‘Taken’, maar de roemrijke carrière die haar verleidelijke rol in ‘GoldenEye’ leek in te luiden, is er nooit echt uitgekomen.

De bovennatuurlijke horrorthriller ’100 Feet’ zal voor deze gloriën van weleer weinig soelaas brengen, al betekent het voor beide wel opnieuw een stapje in de goede richting. De Nederlandse actrice die al sinds haar twintigste in Amerika resideert, nog voor ze haar eerste stappen in de filmwereld zette, zet de rol neer van Marnie Watson, een vrouw die jaren eerder haar echtgenoot - een flik die zijn handen niet thuis kon houden - uit zelfverdediging vermoord. Na enkele jaren achter de tralies krijgt ze echter de kans om haar straf thuis verder uit te zitten, met een elektronische enkelband om die haar verplicht steeds in haar huis te blijven.

De vroegere partner van haar echtgenoot (een rol van Bobby Cannavale) houdt echter een oogje in het zeil en hoopt stiekem dat ze haar nieuw gestelde grenzen overtreedt, waardoor ze opnieuw in de bajes zou belanden. Marnie is evenwel niet geïntimideerd door de aanwezigheid van deze verbeten flik, net zoals haar enkelband voor niet al te veel hinder zorgt. Dat kan echter niet gezegd worden van de geest van haar overleden echtgenoot, die zich in het huis schuilhoudt. Voor zijn dood sloeg hij er af en toe al stevig op los, maar dat blijkt niets in vergelijking met wat hij nu voor z’n gewezen eega in petto heeft.

‘100 Feet’ - de titel heeft betrekking op de maximum afstand waarbinnen het hoofdpersonage van een in het huis geïnstalleerd elektronisch apparaat moet blijven - zou je misschien het best van al kunnen omschrijven als een melange van ‘Disturbia’ (de enkelband), ‘Panic Room’ (de beperkte ruimte die een huis als een gevangenis doet aanvoelen) en ‘Hollow Man’ (de manier waarop de geest voorgesteld wordt). Al weet Eric Red nooit in de buurt te komen van het niveau van de films waarbij hij wel leentjebuur speelt. Dat hadden we misschien ook niet verwacht, maar gelet op de kansen die hij her en der laat liggen, had de film wel die potentie.

Zo zien de effecten er zeer fraai uit (een sterfscène van één van de personages is een knap staaltje CGI-gebruik zonder dat het overdadig wordt) en heeft het huis precies de onbehaaglijke uitstraling die het verhaal vereist. Ook tijdens de plots opduikende huivermomenten weet Red je af en toe uit de stoel te doen opschrikken (het serviesgooien!). Het trage tempo en de nogal wisselvallige acteerprestaties van de voltallige cast met uitzondering van Famke Janssen, die zich prima staande houdt, zorgen er echter voor dat ‘100 Feet’ nooit zijn B-status overstijgt. Zeker degelijk gemaakt, maar verre van memorabel.

Peter Janssens