Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het is een wonder hoe bijna elke nieuwe film die aansluiting vindt bij de steeds maar uitbreidende Irak-canon een ander licht op de zaak werpt ofwel de situatie vanuit een alweer heel andere hoek benadert. ‘Day Zero’ gaat zelfs nog een stapje verder zonder daarbij echt af te wijken van de structuur van Irak-drama’s als ‘Stop-Loss’ of ‘Grace Is Gone’, films die het effect van de oorlog op het dagelijkse leven toonde. Dit drama speelt zich af in een nabije toekomst, waarin the war on terror is toegenomen en Amerika de dienstplicht weer ingevoerd heeft.

De drie protagonisten zijn daar alvast de dupe van. Aaron (Elijah Wood) is een ietwat verwarde en emotioneel niet erg stabiele schrijver die af en toe z’n ei kwijt kan bij een therapeute die hem niet erg interessant vindt. George (Chris Klein) op zijn beurt is een advocaat die zijn politieke connecties (en zijn vader) hoopt te gebruiken om vanonder zijn plicht vandaan te raken; vruchteloos. Tenslotte is er de patriottische taxichauffeur Dixon (Jon Bernthal). De drie zijn vrienden sinds hun schooltijd en zitten nu opnieuw samen in hetzelfde schuitje. Een situatie waar geen van de drie om gevraagd heeft, en waar elkeen op zijn manier mee omgaat.

De kans dat je de wenkbrauwen fronst bij de vriendschapsband tussen de drie centrale personages is niet gering. Gezien hun achtergrond (maar vooral gezien de erg magere onderbouwing daarvan) is hun relatie niet altijd even geloofwaardig en ook de manier waarop de drie met elkaar omgaan, wil weleens afwijken van wat je realistisch noemt. Een stevige handicap voor een film die vooral teert op de gemoedstoestand en de vele overpeinzingen van zijn karakters. Wanneer die niet zo interessant of uitgewerkt zijn, houd je maar weinig over om je over te bekommeren.

Extra jammer is het omdat de acteurs wel hun uiterste best doen om er het maximum uit te halen. Elijah Wood zal het Frodo-juk wellicht niet makkelijk van zich af kunnen schudden, maar in de tamelijk aparte rol die hij hier neerzet (zijn looks zijn op z’n minst bizar te noemen), houdt hij zich uitstekend staande. Ook Chris Klein (toen we ‘m voor het eerst aan het werk zagen in Alexander Payne’s ‘Election’ dichtten we hem een gouden toekomst toe) bevestigt opnieuw, en dat was al een poos geleden. De minder bekende Jon Bernthal weet zelfs te overtuigen. Spijtig dus dat hun personages weinig vlees aan de botten hebben.

Regisseur Bryan Gunnar Cole neemt in ‘Day Zero’ ook niet echt een standpunt in. Hij oordeelt nooit, maar observeert, en laat de toeschouwer meekijken. Je kan dat als een makkelijke oplossing zien (overtuigend prediken vraagt om een goeie scenarist), maar het is wel de best mogelijke manier om het niet heel onplausibele toekomstbeeld dat Cole schept het meest tot zijn recht te laten komen. Het idee van de makers zat dus wel goed, maar het is zonde dat er niet meer mee aangevangen wordt. De geforceerde keuze om drie verschillende (bordkartonnen) karakters met dito levens bij elkaar te plaatsen ondermijnt de geloofwaardigheid.

Peter Janssens