Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Net zoals goede romans zich in de regel niet altijd even makkelijk tot een goede film laten vertalen, zijn er ook geweldige ideeën die op pellicule nu eenmaal minder lijken te pakken. En dan hebben we het enkel maar over de visuele voorstelling en geeneens over de problemen die je als scenarist vaak ervaart om uit dat sterke uitgangspunt een minstens zo overtuigend einde te laten voortvloeien. Marina de Van, ex-huisscenariste van François Ozon (‘Les Amants Criminels’), kan ervan meespreken en ondervindt in haar tweede worp als cineaste dat een idee nog geen plot maakt.

Sophie Marceau speelt de rol van Jeanne, een non-fictie-schrijfster die aan haar eerste roman werkt. De eerste draft kan bij haar uitgever evenwel op weinig applaus rekenen en hij raadt haar aan het bij non-fictie te houden. Toch wil Jeanne het verhaal gebaseerd op haar eigen troebele jeugdherinneringen vertellen. Die herinneringen zijn niet het enige troebele in haar leven. Plots staat de keukentafel niet meer zoals ervoor en op de koop toe lijken ook haar man en kinderen niet meer dezelfde te zijn. Het hek is helemaal van de dam wanneer ze daarnaast merkt dat haar eigen lichaam aan enkele veranderingen onderhevig is.

Dé gimmick van ‘Ne Te Retourne Pas’ hangt nauw samen met de evolutie van het verhaal. Zo verandert de emotioneel helemaal tureluurs wordende Jeanne die door Sophie Marceau vertolkt wordt gaandeweg in de sensuele Jeanne waaraan Italiaanse schone Monica Bellucci haar looks leent. Dat staaltje morphen oogt technisch nagenoeg perfect en de manier waarop Marceau langzaamaan in Bellucci lijkt over te gaan, verdient alle lof mogelijk. Minder lyrisch zijn we evenwel over het verhaal dat niet lijkt te weten van welk hout pijlen maken.

Het idee dat een vrouw plots een andere vrouw wordt maar uiteindelijk toch dezelfde is (tijdens de zoektocht naar de ware toedracht achter haar al vage herinneringen aan haar jeugd), is op zich wel interessant en graait uit dezelfde ideeënbus als filmmakers als Polanski (in betere tijden), Hitchcock, De Palma en zelfs creatieve weirdo Lynch. Nodeloos om zeggen evenwel dat De Van, die zeer beloftevol debuteerde met ‘Dans Ma Peau’, het niveau van deze grootmeesters nooit haalt en nergens verder reikt dan het jatten van invalshoeken. Tot op zekere hoogte zorgt dat echter voor een sfeervolle trip.

Maar met sfeer alleen heb je nog geen verhaal dat je in zijn greep houdt en het is dat wat ‘Ne Te Retourne Pas’ heel erg mist. De potsierlijke twisten die de scenariste van ondermeer ‘8 Femmes’ in petto heeft, raken kant noch wal en het ietwat slappe einde staat in schril contrast met het vooral intrigerende eerste deel. Bovendien bezondigt actrice Sophie Marceau zich geregeld aan overacting, wat ook niet helpt om echt om haar karakter te geven. De Van bewijst dat ze talent heeft, en de drang om uit de band te springen. Mooi, maar zonder goed script ben je nergens.

Peter Janssens