Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
2012
“It’s the end of the world as we know it”, zong succesband R.E.M. reeds in 1987; op datzelfde adagium baseert rampenceremoniemeester Roland Emmerich tevens zijn nieuwste rampenfilm - zijn laatste, zo beweert hij zelf. We begrijpen waarom hij dat zei. Nadat we eerder in ‘Independence Day’ zagen hoe buitenaardse wezens Washington in puin legden en in ‘The Day After Tomorrow’ hoe de smeltende poolkappen een wereld met ijs bedekten, laat de Duitse bombastcineast met een perverse destructiedrang in ‘2012’ geen spaander meer heel van wat we nu als aarde bestempelen.
Zijn destabiliserende aardkorstmosterd haalde Emmerich ditmaal bij de Maya-kalender, die beweert dat de aarde in 2012 zal ophouden te bestaan. Wetenschappers aller lande hebben die theorieën reeds naar de prullenmand verwezen, maar dat mag Hollywood uiteraard niet beletten om er een film aan op te hangen. Scenaristenduo Emmerich en Harald Kloser (vroeger componist, sinds het erbarmelijke ‘10,000 BC’ ook scriptschrijver) ontkurkt een ongezien vat cataclysmen en vernietigt daarbij een boel aardse symbolen: gaande van de Sixtijnse kapel over het Jezusbeeld in Rio en het Witte Huis (dat had hij al eens vroeger vernield) tot de Eiffeltoren.
Middenin al die kraken, scheuren, barsten en ontploffingen zoomt de camera in op de pogingen van een gescheiden vader en weinig succesvolle auteur (John Cusack) om z’n tweekoppige kroost, z’n ex-vrouw en haar nieuwe partner in veiligheid te brengen. Daarvoor ontwijkt hij ondermeer instortende gebouwen en openbrekende straten met zijn limousine - de manier waarop hij door alle hindernissen slalomt, doet denken aan Jason Statham in ‘The Transporter’ - in één van de knapste spektakelscènes van de film. Realistisch? Geenszins, maar het levert wel de nodige sensationele fun op die de actiefilmer in zijn laatste werken wel eens durfde vergeten.
Rampenfilms zijn per definitie over de top en met een stevige korrel zout te nemen, wat maakt dat je Emmerich er niet van kan beschuldigen dat zijn verhaal weinig om het lijf heeft en zijn voornaamste focus op de effecten ligt. Het team dat daarvoor verantwoordelijk is, heeft duidelijk alweer overuren geklopt, want op technisch vlak slaat ‘2012’ spijkers met koppen. Het digitale sloopwerk is een CGI-triomf en doet je het makke script en de anorexische karakters moeiteloos door de vingers zien. Zelfs het traditionele pathetische gezever, eigen aan het genre, neem je er zonder al te veel morren bij, net als de voorspelbaarheid en het hoge déjà vu-gevoel.
Het helpt dat de master of disaster kan terugvallen op een cast die bestaat uit grote namen die bovendien een potje kunnen acteren. Op het charisma van hoofdacteur John Cusack alleen kan je een film laten teren, maar ook Chiwetel Ejiofor (als de wetenschapper die aan de alarmbel trekt), Thomas McCarthy, Oliver Platt en Woody Harrelson brengen het er aardig vanaf. Eerlijk is eerlijk: ‘2012’ duurt een halfuur te lang (die finale actiescène blijft duren), maar dat vergeven we Emmerich, die met deze nieuwe worp zijn meest entertainende rampenfilm ooit op pelliculle vastlegde. Overtuigend ondanks zijn ongeloofwaardigheid.
Extra’s (dvd): een audiocommentaar van regisseur-scribent Roland Emmerich en compagnon Harald Kloser, evenals een documentaire over Emmerich zelve geeft ons meer inkijk achter de schermen van deze superproductie. Voor liefhebbers van extra beeldmateriaal is er ook reeksje verwijderde scènes alsook een alternatief einde.