Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Na Ali G en Borat brengt komiek Sacha Baron Cohen een nieuw typetje naar het grote scherm: Brüno, een nichterige Oostenrijkse modereporter, die - zo claimt hij bij aanvang van de naar hem vernoemde film - “de grootste Oostenrijkse superster sinds Hitler wil worden”. Juist, subtiliteit en goede smaak staan wederom niet in het woordenboek van de lefgozer annex keetschopper, die ostentatief van leer trekt tegen de homofobie in Amerika. Veel echte punten lijkt Cohen ditmaal niet te (willen) maken in deze uitzinnige mockumentary, maar dat komt de fun alleen maar ten goede.

Net zoals ‘Borat’ is ‘Brüno’ een aaneenschakeling van sketches, waarbij het titelpersonage van de ene dolle situatie in de andere tuimelt. Het bierviltscenario dat voor een plot moet doorgaan, is - dat mag geenszins verbazen - bedrieglijk eenvoudig. Wanneer Brüno een modeshow in Milaan naar de knoppen helpt door met een velcro-pak de catwalk te bestormen, betekent dit zijn einde als modejournalist en wordt hij ontslagen als presentator van ‘Funkyzeit’. Brüno is, zoals hij het zelf uitdrukt, schwarzlisted. Hij besluit naar Amerika te trekken om daar een grote ster te worden. En daar heeft hij alles voor over.

Dit alles mag je zeer letterlijk nemen, want ten opzichte van ‘Borat’ verlegt Cohen de grenzen alweer een beetje. Maar het blijkt niet eenvoudig altijd fris uit de hoek te komen, en dus is het niet verwonderlijk dat een deel scènes zo uit ‘Borat’ gelicht lijken, maar dan met zijn nieuwe typetje in de schijnwerpers. De naakte hotelscène die de Kazakse reporter beleefde, wordt losjes overgedaan, net zoals de beruchte arenascène hier een opvolger krijgt. Bovendien krijgt hij ook nu weer een sidekick aan zijn zijde. Toch heeft ‘Brüno’ meer dan voldoende eigen merites om op terug te vallen.

De beste momenten zijn nog altijd die waarin Cohen als zijn alter ego mensen te kakken zet door hen in situaties te dwingen waarin ze hun ware ‘ik’ niet kunnen verbergen. De grappen die daaruit voortvloeien, zijn meestal hilarisch en schrijnend tegelijk. Wanneer Brüno een babycastingsessie organiseert, is het schokkend om zien hoe ver Amerikanen willen gaan om hun spruit al zo vroeg mogelijk van succes te laten proeven. Ook de vechtinstructeur die verklaart dat wanneer iemand vriendelijk tegen je is het doorgaans een homo betreft of de gay converter zetten de lachspieren in werking, al roepen ze net zozeer medelijden op.

Het lukt Cohen dus weer erg goed om de mensen in hun hemd te zetten. Natuurlijk slaat hij de bal wel eens mis (hoeveel dildograppen kan je in een film van 82 minuten verwerken?), maar gelukkig staat er dit keer voor elk van die uitschuivers wél een geslaagde grap klaar. Nog meer hoogtepunten? Een hilarische scène waarin hij Osama Bin Laden beledigt in het bijzijn van een terroristische leider, z’n nu al legendarische talkshowoptreden waarin hij zijn adoptiezoontje voorstelt aan een publiek dat daar zichtbaar door geschokt is en een jachtuitje met een drietal homofobe rednecks. Aan lef heeft Cohen alvast geen gebrek. Fünny!

Extra’s (Blu-ray): wie dacht dat Brüno in de film al zowat alle heilige huisjes mogelijk had ingetrapt, moet die mening na het bekijken van de extra’s beslist bijstellen. Een waaier aan alternatieve, langere en vooral verwijderde scènes vormt, naast een geinige audiocommentaar, de hoofdbrok en daar valt niet toevallig het meest mee te lachen. We zien o.a. meer van Cohens avonturen in het Midden-Oosten (exclusief op Blu-ray) en ook vinden we tussen de extra’s de bewuste scène met LaToya Jackson terug die naar aanleiding van Michael Jacksons overlijden in extremis uit de bioscooprelease werd gehaald.

Peter Janssens