Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Michael Mann heeft z’n ziel verkocht aan de HD-camera. Stadsepos ‘Collateral’ baatte bij de nieuwe videodrager - de desolate nachtelijke straten van Los Angeles zagen er nooit eerder zo écht uit - en ook bij ‘Miami Vice’ kon je het nut niet ontkennen (de van grauwheid doordrongen actietaferelen waren een lust voor het oog), maar in het gangsterdrama ‘Public Enemies’ contrasteert het te fel met het tijdsbeeld waarin het waar gebeurde ‘Public Enemies’ zich afspeelt. Al moet gezegd dat Manns liefde voor het digitale tijdperk op Blu-ray wél tot zijn recht komt.

We bevinden ons in de jaren dertig, de depressiejaren. De tijd van Dillinger (Depp), de bankovervaller die een spelletje speelde met de politie die ‘m trachtte te klissen. De tijd ook waarin het Amerikaanse politiesysteem zich reorganiseerde en de jacht op dergelijke onderwereldfiguren, die het net iets te makkelijk bleken te hebben om de ene kluis na de andere leeg te plunderen, hogerop de prioriteitslijst kwam. Zo zien we hoe Melvin Purvis (Bale) zich ontpopt tot het prototype van de geharde FBI-agent, zijn missie nooit uit het oog verliezend.

Van alle films die Michael Mann reeds op zijn conto schreef, is ‘Public Enemies’ het meest verwant met ‘Heat’. Ook daarin kwamen de crimineel en de flik die op ‘m joeg lijnrecht tegenover elkaar te staan. Het verschil zit ‘m echter in de details. Waren De Niro en Pacino geboetseerd als mannen van vlees en bloed die hun archetypische rol ontstegen, dan zijn Depp en Bale wandelende karikaturen, die nooit enige uitdieping krijgen. Iconen in de Amerikaanse (politie- of misdaad-)annalen, dat wel, maar je gaat niet echt meeleven.

Dillinger ontstijgt nooit de mythe zoals die in de geschiedenisboeken beschreven staat, en misschien was dat een bewuste keuze van Mann, maar een diepgaand portret levert dat niet op. We komen bitterweinig te weten over de man achter de naam en de cineast achter puike thrillers als ‘Manhunter’ en ‘The Insider’ gunt ons slechts een anekdotische blik op zijn bestaan. Daarbij verwacht Mann zelfs dat je al een beetje op de hoogte bent van het Amerikaanse gangstermilieu. Karakters als Tommy ‘Baby Face’ Nelson en Frank Nitti worden even snel op- en afgevoerd zonder veel duiding.

‘Public Enemies’ bestaat dan ook hoofdzakelijk uit losse flodders; het scenario is onevenwichtig. Al helpt het wel dat je beschikt over een wereldcast, die wél allemaal op niveau presteren. Christian Bale voert zijn norse nummertje andermaal op, maar voor de rol die hij neerzet, zit het als gegoten. Johnny Depp doet het beter (hij blijft topklasse) en ook Marion Cotillard mag gezien worden, maar dat ze niet veel materiaal krijgen om hun tanden in te zetten - de personages zijn net niet zo leeg als de hulzen die na een zoveelste shoot-out de grond raken - is spijtig.

Op die manier verliest de film zijn epische karakter en blijf je over met een prent die zich niet altijd even baldadig naar zijn finale sleept. Een knap slotstuk - een door de FBI minutieus voorbereidde aanval op Dillinger, waarbij die het leven liet - dat jammer genoeg iets te laat komt, ook al drijft Mann de spanning ten top zoals alleen hij dat kan. ‘Public Enemies’ is een film die het waard blijft gezien te worden (her en der passeert er zeker een knappe scène de revue en het hoofdpersonage intrigeert ten allen tijde), maar een hoogvlieger op Manns conto is dit niet.

Extra’s (Blu-ray): meer dan een uur aan documentaires vertellen ons meer over het maken van deze film alsook over de gangstergeschiedenis waarin deze prent is gesitueerd. Boeiend en to the point, al spant de audiocommentaar van Michael Mann wel de kroon. De meester hemzelf komt uitgebreid aan het woord bij de extra’s, en dat maakt het voor de fans zeker een aanrader.

Peter Janssens