Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Twilight Saga: New Moon
Was de eerste ‘Twilight’ nog in handen van non-conformistische filmster Catherine Hardwicke - check zeker en vast de tienerparel ‘Thirteen’ uit 2003 maar eens als u ons niet gelooft - dan rekent deze eerste sequel (in het totaal zijn er vier boeken, dus weet vooral dat we nog maar halfweg zijn) op het kunnen van Chris Weitz, die twee jaar geleden de nochtans niet erg onverdienstelijke verlieslater ‘The Golden Compass’ inblikte. Het gevolg: een blockbuster die het niet langer van zijn personages hebben moet, maar van de spektakelwaarde. Maar spijtig genoeg stelt die teleur.
‘New Moon’ sluit naadloos aan bij z’n voorganger. Bella (Kristen Stewart) en haar grote vampierliefde Edward (Robert Pattinson) spenderen zoveel tijd tezamen als mogelijk, maar daar lijkt een abrupt eind aan te komen wanneer Bella zich tijdens een feestje dat de Cullens voor haar verjaardag georganiseerd hebben snijdt aan een stukje inpakpapier. De lokroep van het mensenbloed blijkt meer aanwezig dan verwacht, waardoor Edward besluit om samen met zijn familie te verhuizen, Bella met een kanjer van een gebroken hart achterlatend. Ze vindt steun bij indiaan Jacob, een vriend van een naburig reservaat die al een hele tijd een oogje heeft op Bella.
De centrale romance in de ‘Twilight’-saga is die tussen Bella en Edward, maar gek genoeg focust deze tweede aflevering zich vooral op de aantrek- en afstootspelletjes tussen de adrenalinejunkie die Bella geworden is (wanneer ze zich aan waaghalzerij overgeeft, ziet ze Edward in een visioen opduiken) en de jonge Jacob die ook het één en ander voor haar verborgen houdt. Zijn blote bast is daar echter niet bij, want onder het motto ‘het oog van een tienermeid wil ook wat’ is er wellicht geen enkel mannelijk personage dat zijn bovenstuk niet eens een keertje uittrekt. Dit alleen maar om te illustreren dat ‘New Moon’ zowel letterlijk als figuurlijk weinig om het lijf heeft.
De chemie tussen Kristen Stewart en de charismaloze Taylor Lautner is ver te zoeken, maar toch zien we ze anderhalf uur lang samen optrekken. Wanneer de lens vervolgens op het fotogenieke lichaam van Robert Pattinson gericht wordt, is het bijna een verademing, al levert de interactie tussen hem en Stewart ook niet bepaald vonken op. Het knettert gewoon niet, en daar kan geen episch camerawerk (tijdens de scènes in de Volturi-vertrekken zaten we te wachten op de komst van Robert Langdon) of slow motion scène op de tonen van Radiohead, Black Rebel Motorcycle Club of Death Cab For Cutie iets aan veranderen. Al verdient de soundtrack wel een duim omhoog.
Maar het pijnpunt van de film is de crapuleuze CGI: het klifduiken ziet er heel ongeloofwaardig uit en de al in de trailer veelvuldig aanwezige weerwolven zien er meer uit als pluchen teddybeertjes dan als angstaanjagende creaturen. Zonde voor een film die veel meer dan zijn voorganger de kaart van de actie tracht te trekken; wellicht om ook de mannelijke fan te bedienen. Wat hou je dan verder nog over? Een met pseudofilosofische levenswijsheden en belegen liefdesverklaringen - oneliners als “Leaving you was the hardest thing I’ve done in 100 years” incluis - romance die angstvallig dicht bij de kuise bakvisbron van Stephenie Meyer blijft.