Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Dossier K.
Je mag van Verheyens films denken wat je wil, maar dat de cineast annex televisiemaker beschikt over een stevig stel ballen heeft hij nu wel bewezen. De langverwachte opvolger inblikken op de film die de Vlaamse cinema een tweede adem bezorgde - ofte: een volledig nieuwe zuurstofpomp - mag je gerust een vergiftigd geschenk noemen. Heeft de maker van publiekscinema als ‘Team Spirit’ en ‘Buitenspel’ wel voldoende inhoud om een veelgelaagde politiethriller te verfilmen? En is de erfenis van ‘De Zaak Alzheimer’ niet té groot?
Op deze en andere vragen geeft Verheyen op een gepaste wijze antwoord: hij levert een suspenserijke policier af die zonder blikken of blozen naast Van Looy’s kaskraker uit 2003 kan staan. In deze follow-up (opgelet: geen sequel!) krijgen rechercheurs Vincke en Verstuyft het aan de stok met de in de Scheldestad gestationeerde Albanese maffia. In de openingsscène zien we hoe een lid van de Tahir-clan door een rivaliserende bende het hoekje omgelegd wordt op de Antwerpse Kaaien. Nazim, diens zoon, die zich op dat moment in Albanië bevindt, besluit naar Antwerpen te trekken om de moord op zijn vader te wreken.
Dat ‘Dossier K.’ heel wat dieper gaat dan de gemiddelde ‘Zone Stad’- of ‘Witse’-afleveringen mag niet verbazen. Vijf jaar lang sleutelden Van Looy en Joos aan het scenario en toen Verheyen vervolgens het project in de schoot geworpen kreeg, schaafde hij het ook nog wat bij. Met een goed doorwrocht script als gevolg dat oog heeft voor de Albanese erecodes en cultuur, en tegelijk op ingenieuze wijze diverse verhaallijnen door elkaar verweeft. De basisplot richt zich op een nakende confrontatie tussen Vincke en Nazim (Colin Farrell-look-a-like Blerim Destani), maar ook een nevenspoor over een procureur met een geheime agenda (een geweldige Jappe Claes) brengt de nodige intriges mee.
Niet alle plotdraden worden echter even sterk uitgewerkt. Zo wordt de relatie tussen Nazim en diens Vlaamse liefje wel heel clichématig uit de doeken gedaan, alsook voelt een romantische subplot tussen Vincke en collega Linda (Hilde De Baerdemaeker) er met de spreekwoordelijke haren bij gesleurd. Erg veel tijd om daar bij stil te staan gunnen Verheyen en co je evenwel niet. Zo is het laatste uur één lange aaneenschakeling van actie- en spanningscènes, die zeker niet onderdoen voor die uit de Amerikaanse cinema, waaraan de stijl van ‘Dossier K.’ erg schatplichtig is. Een kogelduel in een groezelig Antwerps hotelletje, een face-to-face met een gangster, een autocrash, het ziet er allemaal zeer blits uit.
Bovendien krijgt de film een exotisch tintje door de voor Albanië dienstdoende Spaanse Pyreneeën die door cinematograaf Frank van den Eeden prachtig gefotografeerd worden en waar een aantal cruciale scènes zich afspelen. Koen De Bouw staat als vanouds weer geweldig intens te acteren, terwijl Werner De Smedt voor de opvallend weinige (duim omhoog) komische toetsen zorgt. Jan Verheyen wilde een film maken die met opgeheven hoofd naast ‘De Zaak Alzheimer’ kan staan en draait meteen de meest mature film uit zijn carrière. Een knappe en vernuftige thriller zowaar die zijn schoonheidsfoutjes met een meeslepende regie verbergt. Missie volbracht dus.