Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Met uitzondering van horrorhit ‘Candyman’ was de naam van gruwelauteur Clive Barker uitsluitend verbonden aan genreklassieker ‘Hellraiser’ en zijn vele (veelal verwaarloosbare) vervolgen. Er waren doorheen de jaren nog wel meer verfilmingen van zijn werk, maar in negen op de tien gevallen waren die al snel voorbestemd om in de anonieme graaibakken te belanden. Recent kreeg de concurrent van Stephen King echter een filmische boost: het afgelopen jaar verschenen ‘Midnight Meat Train’, ‘Book Of Blood’ en nu ‘Dread’.

In deze laatste maken we kennis met Stephen Grace (Jackson Rathbone uit ‘Twilight’), een student aan de filmacademie die op een dag de mysterieuze Quaid (Shaun Evans uit ‘Cashback’ en ‘Boy A’) tegen het lijf loopt. Die brengt Stephen op een interessant schoolproject: een studie uitvoeren naar de diepste angsten die zijn studiegenoten trotseren. Met de hulp van Stephens klasgenote Cheryl (Hanne Steen), die de job van editor op zich neemt, besluiten de drie dit plan in uitvoering te brengen. Maar wat initieel een boeiend werkstuk is vanuit academisch oogpunt blijkt voor de enigmatische Quaid de aanleiding voor een heel ander experiment.

Waar Barker in zijn verhalen meestal monsters opvoert of zich toespits op paranormale verschijnselen, puurt hij de horror ditmaal uit het alledaagse: de doodsangsten van enkele twens die er geen graten in zien die voor de camera te verkondigen. Je moet niet over veel pellicule-inzicht beschikken om al vlug door te hebben waar debuterend filmmaker Anthony DiBlasi naartoe wil, maar het duurt wel een hele poos voor de film echt op gang komt. Veel heeft te maken met het bronmateriaal. ‘Dread’ is gebaseerd op een kortverhaal van Barker en wanneer je zo’n novelle over een speelduur van net geen 90 minuten uitsmeert, durft dat een lange (en saaie) aanloop met zich meebrengen.

Dat we ‘Dread’ een derde ster onthouden, heeft dan ook alles te maken met het feit dat de prent pas in zijn finale halfuur onder stoom komt. Want het moet gezegd dat het basisidee zeer oké is en de climax dermate ontzettend dat ze enkele dagen later nog steeds op je netvlies brandt. Een psychopaat die zijn slachtoffers in wording eens een keertje niet met een hamer, kapmes, bijl of ander moorddadig wapen tormenteert, maar wel met een stevige T-bone steak kan alvast op onze sadistische sympathie rekenen. Daardoor verglijdt ‘Dread’ ook nooit in het op gutsend bloed kickende slachtspelletje dat ‘Saw’ na zes afleveringen geworden is, maar gaat het hier in de eerste plaats om een psychologische thriller.

Een andere reden dat de nieuwste Barker-verfilming op twee sterren blijft hangen, is wellicht de fout van de casting directors met dienst. Shaun Evans is dan wel angstaanjagend overtuigend als Quaid en zonder veel overdreven expressie weet hij aan zijn karakter een zekere dreiging te schenken, maar Jackson Rathbone begeeft zich schijnbaar slaapwandelend door de film, terwijl hij net gestalte zou moeten geven aan het personage waarmee we als kijker geacht worden mee te leven. Dan mag de geweldige pitch nog zo intrigerend en huiveringwekkend zijn. Of het einde erg onbehaaglijk.

Peter Janssens