John Gulager neemt plaats achter de camera voor het derde en laatste deel in de ‘Feast’-franchise, wat betekent dat de film vlotjes doorgaat op het elan van zijn ranzige voorganger. Stelden we bij die prent reeds dat humor en horror op een bizarre, maar zeer aanstekelijke manier in elkaar klikken, dan geldt dat ook nu weer. Met andere woorden: anderhalf uur genieten? Het is een dubbeltje op zijn kant. Wie de vorige episodes kon smaken, behoort ontegensprekelijk ook tot de doelgroep van deze, maar loopt wel het risico dat dit de aflevering te veel is.
Anderzijds is ‘Feast III: The Happy Finish’ enkel bestemd voor wie eerder al deel twee zag, want deze sluit naadloos aan waar zijn voorganger ophield. Nog steeds zijn de overlevenden (en zelfs sommigen waarvan je dacht dat ze al dood waren) op de vlucht voor de monsters die al sinds deel één een dorpje terroriseren. Ditmaal krijgen ze de hulp van ondermeer een karatemeester en een personage dat onder de naam Shitkicker bekendstaat. Wie voorganger ‘Feast II: Sloppy Seconds’ niet zag, zal evenwel ook niet al te veel problemen hebben om te volgen, want de traditiegetrouwe non-plot is voor Gulager en co louter een kapstok om zoveel mogelijk gore en vunzigheid aan op te hangen.
Het bloed spat weer alle kanten uit, diverse set pieces zijn zo over de top dat je niet anders kan dan lachen of de wenkbrauwen fronsen én de politie der goede smaak deelt wederom aan de lopende band boetes uit. Het heeft er echter alle schijn van dat Gulager en zijn scenaristenteam al hun kruit reeds in de twee voorgangers verschoten hebben. De horrorfan is nog steeds aan het juiste adres bij ‘Feast III’, maar zal zeker opmerken dat dit weinig meer is dan een inspiratieloze blauwdruk van zijn voorganger. Veel ideeën keren in gevarieerde vormen terug, wat er onlosmakelijk voor zorgt dat dit derde deel als lichtjes overbodig aanvoelt.
Niettemin huizen er in ‘Feast III’ opnieuw enkele ludieke ideeën, die net zoals een aantal uit deel twee beslist niet bij iedereen in de smaak zullen vallen (er gebeurt iets extreem vunzigs met een monster die een hoofd van zijn slachtoffer verorbert en ogenblikkelijk ‘verteert’). De meeste bonuspunten dankt de film echter aan zijn eindeloos bizarre einde. Het gebeurt vaker dat de ‘Feast’-films precies die richting opgaan die je niet verwacht, maar de laatste minuut van deze afsluiter tart alle verbeelding. Vooral de Mexicaanse zanger is een originele, doch compleet geflipte vondst.
Het bewijst dat Gulager nog wel een paar nieuwe ideetjes in zijn lade had, maar het kan je niet van het gevoel afhelpen dat dit derde deel te veel van het goede is en met een speelduur van 80 minuten niet het slotstuk is dat zijn twee superieure voorgangers verdienen. Een occasionele, geslaagde grap (zo is er nog een personage dat luistert naar de naam Jean-Claude Seagal) ten spijt voelt dit derde luik net te veel als een goedkoop doorslagje, en dat kan onmogelijk de bedoeling geweest zijn. Een horrorsequel neigt vaker naar herhaling, maar als je voortdurend het gevoel hebt dat de makers zichzelf kopiëren, kan dit niet anders dan ten koste gaan van de fun.