Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het nieuws dat de Spaanse horrormaestro’s Jaume Balaguero en Paco Plaza een sequel op hun verrassingshit ‘[Rec]’ uit 2007 zouden draaien, kwam zo goed als gelijktijdig met de aankondiging dat de Amerikaanse remake van die nagelbijter het licht op groen had gekregen. Dat bleek maar een flauw afschrift van het origineel te zijn, wat maakt dat de bal zich nu opnieuw in het Spaanse kamp bevindt. Zouden de twee guerrillafilmers erin slagen een minstens zo baldadige handcameraparel uit de mouw te schudden? En zouden ze vooral niet te veel in herhaling vallen?

Een makkelijke klus is het alleszins niet om anno 2009 origineel uit de hoek te komen in een genre dat door films als ‘Cloverfield’, ‘Diary Of The Dead’ en ook de eerste ‘[Rec]’ gedefinieerd werd. Waar kan je nog nieuwe accenten leggen? Het antwoord is simpel: dat kan je niet. Maar je kan wel creatiever met je scenario aan de slag. In tegenstelling tot zijn voorganger gaat het bij deze sequel niet langer om slechts één cameraregistratie, maar om verschillende camera’s die alle registeren wat er zich in het appartementsgebouw afspeelt waar in deel één een reportster en een brandweercrew ten prooi vielen aan een vernietigende bacterie die zich als het griepvirus verspreidt.

Het open einde van ‘[Rec]’ luidde reeds een vervolg in en deze follow-up gaat meteen voort waar de eerste ophield. SWAT-troepen en een dokter die op zoek is naar de bacterie trekken het in quarantaine geplaatste gebouw in, maar hebben geen idee wat hen daar te wachten staat. Ze zijn nog maar enkele minuten binnen of ze worden al overdonderd door de nietsontziende ondoden die het op hen gemunt hebben. Via camera’s op de SWAT-uitrusting zijn we getuige van wat het commandoteam doorstaat. Parallel daarmee volgen we ook een aantal jongeren die het flatgebouw via de riool binnengedrongen zijn. En dan is er nog de reportster, die zich in het gebouw bevindt…

‘[Rec]²’ is onbetwistbaar een stuk manipulatiever dan het eerste deel omdat bepaalde gebeurtenissen niet in de juiste chronologische volgorde getoond worden. Dit staat de tandem Balaguero en Plaza toe om zelfs een twist achter de hand te houden, al is die in het licht van deel één niet erg onvoorspelbaar. Feit blijft dat je deze opvolger niet zomaar als meer van hetzelfde kan bestempelen en de makers voor een gevarieerdere aanpak kiezen. Waar de kijker in first person horrors doorgaans hetzelfde ziet als de karakters in de film en dus van alles op de hoogte is, wordt hij nu geregeld verrast. Ook het switchen tussen camera’s geeft de film een extra pigment en houdt de vaart erin.

Wat de camera’s registreren, verschilt dan weer niet veel met zijn voorganger. Nog steeds opteren de Spaanse gruwelfilmers voor hondsbrutaal camerawerk en in your face-horror die je af en toe uit je stoel doet rechtspringen. Het bloed vloeit wederom rijkelijk en om een creatieve vondst zitten de twee evenmin verlegen (de scène met de flare is nu al een klassieker). Het is logisch dat ‘[Rec]²’ een minder blijvende indruk nalaat dan zijn origineel. Maar de hoge verwachtingen inlossen die dit vervolg - gezien dat ijzersterke origineel - met zich meebracht, verdient ook een applaus. Nagelbijter met pit.

Peter Janssens