Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het lijkt misschien kort door de bocht, maar de kans dat Oostenrijks superster in spé Christoph Waltz op de aankomende Oscaruitreiking het beeldje voor beste acteur in een bijrol in ontvangst zal mogen nemen, is niet gering. De reden van die niet onwaarschijnlijke bladgouden lauwerkransen: zijn uit het niets komende edoch zondermeer verbluffende vertolking in Tarantino’s alternatieve oorlogskroniek ‘Inglourious Basterds’, waarin hij als SS-officier Hans Landa zijn tegenspelers met schijnbaar sprekend gemak van het scherm speelde.

De reden dat een film als ‘Ten Umbra Mortis’, een drie uur durende policier van Oostenrijkse makelij dat ginder bijna twee jaar geleden al zijn première beleefde, in onze contreien de dvd-markt haalt, is dus met enige zekerheid ook toe te schrijven aan het plotse succes van dat lokale acteertalent dat na een carrière van twintig jaar plots internationaal in het oog springt. Maar sta ons toe al te nuanceren: de rol die Waltz in deze actiethriller neerzet, verdient het niet eens in de schaduw te staan van z’n rol in QT’s epos, waarvoor hij in Cannes een acteerprijs toebedeeld kreeg. Dat betekent echter geenszins dat deze prent geen uitgelezen voer is voor de liefhebbers van het puzzelgenre.

De actie speelt zich af in hoofdstad Wenen, die in staat van paniek verkeert nu een seriemoordenaar er amok zaait. Een team van rechercheurs moet het raadsel achter een reeks bizarre rituele moorden achterhalen om zo de killer te klissen. De weinige sporen die de misdadiger hen als broodkruimeltjes achterlaat, hebben te maken met getallen. Maar wat is precies hun betekenis? En is het toevallig dat de slachtoffers om het leven kwamen op zeer gruwelijke wijzen, die stammen uit de middeleeuwen? De leden van het rechercheteam krabben dan wel wenkbrauwfronsend in de kruin, maar blijven niet bij de pakken zitten.

Liefhebbers van (het betere) thrillerwerk zullen parallellen opmerken met de hoofdzondenklassieker van David Fincher (‘Seven’), het katholiek geïnspireerde hersenraderwerk van Robert Langdon (‘The Da Vinci Code’, ‘Angels & Demons’) en de op mythen geschoeide raadseltjes waarmee DCI Metcalfe en zijn team vaak af te rekenen krijgen (‘Messiah’). ‘Ten Umbra Mortis’ kan aan geen enkele van die collega-speurders tippen, maar weet desondanks wel drie uur te vermaken. Het tempo is straks en ook al word je als kijker lange tijd in het ongewisse gehouden, heb je het gevoel dat je het mysterie samen met het team onderzoekers ontrafelt.

Het acteerwerk - veelal van weinig bekende Duitsers en Oostenrijkers - zit ook goed, evenals de regie van Urs Egger, die niet op zoek blijkt naar goedkope sensatie. Het script laat in zijn finale acte echter wel een paar steken vallen. Hoe je daarop zal reageren, hangt bijzonder nauw samen met hoezeer je meeleeft met het onderzoek van het centrale speurdersteam. Wie houdt van wat breinvoedsel op tijd en stond, mag dus niet twijfelen. Het warme water vindt ‘Ten Umbra Mortis’ niet uit en vandaag de dag zien zulke policiers zelfs aan de lopende band het pelliculelicht, maar toch blijft dit degelijk gemaakt entertainment. Het kan niet altijd ‘Witse’ of ‘Baantjer’ zijn.

Peter Janssens