Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De kans dat je al eerder een film zag waarin privédetective Sherlock Holmes zijn getrainde speurneus aan het venster stak, is niet gering. Het waslijstje films, tv-series en andere (pellicule)bewerkingen is immers zo lang dat de vraag rijst waarom iemand dat anno 2010 überhaupt nog zou uitbreiden. Met ‘Lethal Weapon’- en ‘The Matrix’-producent Joel Silver aan de geldkraan en Engelands hipste cineast Guy Ritchie achter de camera, mag het echter niet verbazen - “No shit, Sherlock” indeed - dat de pijprokende speurneus zich in een iets moderner jasje hult.

Robert Downey Jr. (hij weer!) zet de titelheld neer als een Victoriaanse achterneef van Tony Stark, z’n personage uit ‘Iron Man’, en dat is niet toevallig. Zo merk je aan alles dat Ritchie en co niet meteen een ode aan de klassieke Witse avant-la-lettre beoogden, maar veeleer voor de reboot-kaart opteerden. Met uitzondering van een pittige scène aan het begin waarin Holmes de toekomstige van rechterhand Watson doorlicht, kan je nergens echt uit afleiden dat zijn grijze cellen buitengewoon ontwikkeld zijn. Het vernuftige puzzelwerk lijkt veelal plaats te hebben geruimd voor cartoongeweld: clowneske vuistgevechten, ren-je-rot-achtervolgingen en explosies.

In de traditie van de mysterieplots van Holmes’ geestelijke vader Arthur Conan Doyle laat de film zich evenzeer lezen als een vlotte pageturner, waarin Holmes en Watson op een geheim complot stuiten dat een 19de-eeuws Londen bedreigt. Ze kruisen de degens met topmisdadiger Lord Blackwood (Mark Strong), die zich schijnbaar zonder veel moeite in de lokale aristocratie heeft weten te nestelen. Voor Holmes wordt de zaak er nog een stukje ingewikkelder op wanneer zijn oude vlam (Rachel McAdams) plots opduikt en zij er tot over der oren bij betrokken blijkt. Wat volgt, is een race tegen de klok waar hij niet enkel op z’n branie, maar ook op z’n vuisten beroep zal moeten doen.

Eerlijk is eerlijk, ‘Sherlock Holmes’ duurt twee uur, maar lijkt in een wip voorbij. Het jachtige tempo neemt je mee op een old fashioned rollercoaster, zij het verpakt in een hip en flashy kleedje. Ritchie tovert als vanouds een stel aardige set pieces uit zijn cinematografische hoed, maar niets dat we hem niet eerder (en beter) hebben zien doen in pakweg ‘Snatch’ of ‘Lock, Stock & Two Smoking Barrels’. Toch blijft het immer entertainen, al kan je makkelijk de wenkbrauwen fronsen bij de nogal rommelige plot, die de kijker bovendien nauwelijks toestaat met Holmes mee te speuren. Van elementary is in dit scenario dan ook weinig sprake.

Let op: de nieuwe richting die Ritchie met het personage uitgaat, leent zich absoluut tot een geinige actiekomedie en in Downey Jr. vindt hij een charismatische hoofdacteur, die naar goede gewoonte heel nadrukkelijk een eigen stempel op film én personage drukt. Al heeft dat een funeste uitwerking op de interactie met zijn tegenspelers: de chemie met Law, die Watson speelt, is zoek (ook al omdat de rol van Watson lang niet veel om het lijf heeft) en ook met Rachel McAdams wil het nooit echt klikken. Avonturencinema met het hart op de juiste plaats niettemin, al had het wat ons betreft ook gerust wat meer Holmes en wat minder Downey mogen zijn.

Peter Janssens